Stil
25 maart
's Ochtends om 7 uur schrik ik wakker, ik zeg tegen mijn man: 'hoor je dat?' 'Wat,' zegt hij 'ik hoor niets'... Precies, het is stil, je hoort (nog) geen auto's terwijl het normaal gesproken een redelijk drukke weg is waar wij aan wonen.
Al weken thuis, niet naar de winkel, niet naar vrienden of familie op bezoek, niet naar het werk. Een praatje over de heg met de buurman, een wandeling over de heide met man en dochter of het bos even in. Het is wennen zo met z'n allen thuis of vooral met z'n 3en (zoon werkt nog overdag en trekt er 's avonds op uit (ondanks mijn hevige protest). Het wil nog niet tot hem doordringen hoe onverantwoord dat is.
Daarnaast is het wachten op nieuws van het UMCG maar daar hebben ze duidelijk andere dingen aan 't hoofd.
Gelukkig kunnen we whatsappen! Ik heb (nog) niets op FB gezet over mijn operatie e.d. dus er zijn niet veel mensen die precies weten hoe het zit. Dat komt nog wel.
Ik rommel wat aan thuis, zo nu en dan een dingetje voor het werk, het hele huis staat op de kop om eens goed op te ruimen, wat heel erg nodig is hier. Mijn man is met de tuin begonnen, ik met de 'rommel'kamer beneden. Maar het is prachtig weer en het is ook heel fijn om dan even buiten te zitten. We hebben geen haast. De televisie staat de hele dag aan, ik wil geen belangrijke info missen maar teveel corona-nieuws is ook niet goed... We hebben nog nooit zo vaak samen gegeten. En zo gaan de dagen voorbij. Stil, maar met onrust in mij.
2 reacties
Hey Caatje,
Wat een verhaal....... Wat ik heel knap vind is dat jij voor jezelf bent gaan vechten, stoer hoor! Wat mij irriteert in het hele verhaal is dat de artsen je geen duidelijkheid geven! Je doet er wel toe en verdiend duidelijkheid. Dit proces heb ik 6 jaar geleden met mijn man ook meegemaakt, het knokken en vechten. Nu ben ik diegene die een zeldzame vorm van kanker heeft. Zo herkenbaar, die struisvogelproblematiek. Gedachten die je diep in jezelf niet kunt stopzetten omdat er nog niets zeker is (?). Mooi mens, blijf aan de bel trekken, voel je niet schuldig! Ik blijf je volgen via de blog want ben wel heel nieuwsgierig hoe jij dit gaat overwinnen.
Ik wens je veel vechtlust toe om meer zekerheid te krijgen en hopelijk een snelle datum voor de operatie!
liefs, Lia
Hey Lia,
Wat fijn zo'n (eerste!) lieve reactie! Ik was eerst ook wel een beetje onzeker over het 'bloggen', je stelt je natuurlijk wel kwetsbaar op en dat vind ik lastig, ik wil graag sterk overkomen haha. Maar het is fijn om mijn gedachten en gevoel te ordenen èn het is een heerlijke uitlaatklep! Jouw reactie is voor mij een teken dat ik er goed aan heb gedaan. :-)
Ik ben zelf ook benieuwd hoe het verder gaat...
Nu ga ik jouw verhaal lezen!
Tot later,
Liefs, Caatje