Zeur niet

‘Een blij gezicht opent alle harten’, zei mijn moeder vroeger als ik met een pubergezicht op onweer rondliep. Daar werd het eerlijk gezegd niet altijd beter van, maar de boodschap was duidelijk. En van één van mijn favoriete Brabantse filosofen hoorde ik deze variant afgelopen zomer: ‘Een vrolijk gezicht brengt overal licht, maar een chagrijnige smoel verruïneert de hele boel!’

Niemand is altijd een blij ei, maar sommigen hebben het etaleren van chagrijn tot kunst verheven. Van die mensen die opbieden: de pech die jij hebt kan nooit zo erg zijn als hun leed, want drama, drama, drama en nog meer drama.
Die het opzetten van een grote bek verdedigen met hun zogenaamde bittere bestaan. Of die ergens zijn waar ze niet willen wezen en je dat continu laten weten.
Waarbij deze plaat van Brigitte Kaandorp vastgelopen is:

‘Ik heb een heel zwaar leven
Echt heel zwaar
Alles is voor mij ontzettend moeilijk
Ik heb echt een heel zwaar leven
Nee, nee maar echt waar
Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar.’

Dat er voordelen zijn van het hebben kanker zal ik niet snel beweren. Wellicht heb ik toch iets gevonden: mensen doen positiever. En dat helpt mij. Ten eerste waren er veel meer mensen met mij begaan de afgelopen 2,5 jaar dan ik ooit had kunnen denken. Die aandacht deed en doet echt goed. Daarnaast een significante vermindering van mopperdemopperdemopper om mij heen.
Mensen gaan hun eigen shit relativeren, omdat ze dat niet zo erg vinden als het hebben van kanker. Dat hoeft niet van mij, integendeel: het leven is geen wedstrijd wie er het ergste aan toe is. Want ieder krijgt zijn deel, elk huis heeft zijn kruis. Het is wat het is. Huil het uit en begin opnieuw. Pak aan wat je dwarszit en leg je neer bij wat je niet kan veranderen. Maar zeur niet.