Vertrouwen

Na twaalf chemo’s kreeg ik een heel ander lijf terug, daar moest ik ontzettend aan wennen. Nog steeds wel. Misschien dat ze dat bedoelen met weer vertrouwen moeten krijgen in je lichaam.

Het is nog niet eens de angst om weer kanker te krijgen. Dat is niet iets waar ik wakker van lig, hoewel ik mij er bewust van ben dat ik niet de eerste zal zijn die zoiets voor de tweede keer overkomt. Ik voel mij sowieso kwetsbaarder ten opzichte van mijn gezondheid dan voor de Hodgkin Happening.

En het is ook geen wantrouwen. Ik weet van lotgenoten dat ze vonden dat hun lichaam hen in de steek gelaten had. Voor mij voelde het andersom, dus dat ik mijn lijf in de steek gelaten had. Welke signalen had ik gemist? Wat was mij ontgaan? Hoelang was ik al ziek? In stadium IV van kanker zit je toch niet van de één op de andere dag?

Het is ook niet dat ik er anders uitzag, hoewel……. nadat dit jaar iets te veel mensen zeiden dat ik er zo goed uitzag, ben ik foto’s terug gaan kijken van de periode na de chemo’s in 2016. Best schrikken hoor: grauw en afgemat toen ten opzichte van rond en gezond nu.

Het leven na kanker is net als je met een auto moet rijden, waarvan je het merk niet kent. Schakelen en sturen lukt wel, maar hoe krijg je de ruitensproeier aan en waar zit het knopje van de achterruitverwarming? En hoort dat geluidje bij deze auto of moet je nu halsoverkop naar de garage?

Twee, drie maanden voor mijn diagnose begon het nachtzweten, het bleek een symptoom. Dat was na de eerste chemo al over. Dus toen ik het post-chemotijdperk voor het eerst wakker werd met een natte pyjama en een klam dekbed schrok ik enorm.

Dus ik belde mijn hematoloog en ik bereidde mij geestelijk voor op bloedpriksessies, scans en beenmergpuncties. Maar dat hoefde niet na één natte nacht, zo bleek. Toen heb ik met haar afgesproken wanneer ik wel aan de bel moet trekken. Nog steeds word ik af en toe ’s nachts onaangenaam verrast, maar het scheelt dat ik een soort gebruiksaanwijzing heb. Niet alleen voor dit, maar voor wat andere kwalen ook.