Ter ontspanning
Ongeveer twee weken geleden was ik in het ziekenhuis om bloed te laten prikken. In de ene elleboog lagen de aders te diep en bij de andere elleboog lukte het niet, het buisje bleef leeg. Dus toen was mijn linkerhand aan de beurt.
Een naald in mijn hand voelt echt heel anders dan in mijn arm, veel scherper. Het overviel mij, flitsen van infusen die ik had in mijn hand, schoten door mijn hoofd. Herinneringen aan mislukte bloedprikakties, een operatie en chemo’s vlogen voorbij. Wat ik mij ruim twee jaar geleden (in het heerlijke pré-kankertijdperk) namelijk nooit realiseerde, is dat het toedienen van chemo pijn kan doen, zeker als het via je hand gaat, daar zijn de aders dunner. Maar soms kon dat niet anders.
Het was altijd de laatste zak, ik ben inmiddels vergeten welke het was van de vier: adriamycine, bleomycine, vinblastine of dacarbazine? Ik dacht dacarbazine. Echt, je arm staat in brand. Ter verlichting lieten ze de boel langzamer inlopen en ik kreeg een electrisch dekentje om mijn arm, warmte hielp. Maar toch, ik was blij met de piccline, al bracht die ook weer dingen waar ik niet op zat te wachten.
Zou het geheugen van mijn lichaam sterker zijn dan het geheugen in mijn hoofd? Het geheugen in mijn hoofd kon door te beredeneren verwerken. Soms lijkt het alsof mijn lichaam niet weet hoe alles wat er gebeurd is een plek moet geven. Of heeft het er gewoon meer tijd voor nodig? Uiteindelijk heeft het lichaam ook meer te verduren gehad, die moest de behandeling ondergaan.
Voor mijn gevoel heb ik een compleet ander lichaam teruggekregen na de chemo’s en de uitputtingsverschijnselen. Dat lichaam wat gewoon deed wat ik wilde, bestaat niet meer. Afgezien van een laag energielevel en dat ik snel overprikkeld ben, is er nog de kramp.
Als ik ergens ben en het duurt te lang en dat doet het al gauw, dan verkramp ik. Vooral in mijn rug, mijn schouders en mijn nek. Of dan lig ik gewoon op het bed in de kamer en dan merk ik dat mijn vuisten gebald heb, zo gek. Wat wil ik vasthouden? Wat kan ik niet loslaten?
Via De Skulp, centrum voor leven met kanker in Heerenveen, kwam ik vorig jaar terecht bij massagetherapeut Alien van Massagetherapie In Beweging. In het kader van ‘lief zijn voor je lijf’, leek een massage echt iets wat zou bijdragen aan mijn herstel. En dat doet het.
Wat ik echt een pré vind, is dat zij gespecialiseerd is in massage bij kanker. Er is echt een verschil in benadering tussen mensen die ervaring hebben met oncologie-patiënten en mensen die dat niet hebben. Ten eerste hoef je minder uit te leggen en nog belangrijker, ze weten dat ze je lichaam niet moeten overvragen. Iets wat ik zelf al genoeg heb gedaan, dus dat hoeft een ander niet te doen .