Slaap

Hoewel ik altijd al een groot fan van nachtrust was, is de laatste twee jaar mijn voorliefde voor slaap alleen maar gegroeid. Slaap geeft mijn lichaam de kans om bij te trekken en echt tot rust te komen. En in mijn dromen kan alles, het is heerlijk om even te kunnen ontsnappen aan alles. Slaap, dan wel rust is een wezenlijk onderdeel van een revalidatieproces waar de paradox van doen en laten je houvast is.

Zonder kanker had ik nooit geweten in hoeveel maten en soorten moeheid verschijnt. Nu ik weer 10 à 20% van mijn oude energie heb, realiseer ik pas hoe slopend het was, toen ik geen druppel energie had in de tijd dat de uitputtingsverschijnselen zich uitleefden. Ik moest de tijd nemen om wakker te worden en om mijn lichaam te overtuigen om in beweging te komen. Dat was toen ik elke morgen dacht: OMG, weer een dag. Kortom, toen opstaan alleen al een energetische uitdaging was.

Dromenland
De periode voor mijn diagnose raakte ik steeds vermoeider. Het was één van de redenen waarom ik een bloedonderzoek wilde van de huisarts. Maar ik sliep heerlijk in die tijd. Ik deed mijn ogen dicht en ik was weg. Dat mis ik wel, de laatste tijd moet ik meer moeite doen om dromenland te bereiken. Ik val sinds het ziekzijn ook niet meer voor de tv in slaap en powernapjes overdag lukken ook niet meer. Uiteindelijk slaap ik ook liever ’s nachts.

Rolstoel
Soms denk ik nog weleens aan de moeheid van mijn lijf tijdens de chemo’s. Ik voelde mijn benen niet meer, zo slap waren ze. En ik herinner mij de moeheid
tijdens de periode van de onderzoeken voor de diagnose, ik werd steeds zieker en was bovendien overdonderd door de achtbaan waar ik opeens inzat. Maar ook zo slap kunnen zijn, dat ik dacht: hoe kom ik van deze afdeling naar de auto. Toen was ik enorm opgelucht omdat er een rolstoel beschikbaar was. Of dat ik ergens was en heimwee naar mijn bed had.

Keuzes
Op dit moment is het best frustrerend dat ik na acht, negen, soms zelfs tien uur slapen nooit echt uitgerust wakker word.
Het is zo raar om wakker te worden met een gevoel dat je zin hebt in een nieuwe dag en een lichaam dat meldt dat de goede zin er niet is. Bijna altijd als iemand vraagt hoe voel je je, denk ik: moe. Met vermoeidheid valt echter te leven, ik zal wel moeten. Maar ik wil het ook, ik wil leven en als moe daarvan nu een onderdeel is……. ooit was alles erger. Vermoeidheid dwingt je bovendien selectief te zijn, tot keuzes. Wat vind ik zo leuk dat ik er energie insteek? Wat levert energie op? Wat is nu belangrijk?

P.S.: Zeg nooit als fit en fleurig persoon tegen iemand die continu energetisch uitgedaagd wordt, dat je ook weleens moe bent. Echt niet doen, als je het onderling gezellig wilt houden