Positief
Een woord dat regelmatig met de beste bedoelingen mijn kant op komt: ‘Je moet positief blijven hoor!’ Ik moet helemaal niks, schiet er dan door mijn hoofd. Een positieve mindset vanuit kankerland wordt echter zeer gewaardeerd over de grens, heb ik gemerkt. Ik kan dat niet opbrengen, ik behoor niet tot de groep mensen die verkondigen dat kanker hun leven ten goede heeft veranderd (hoe beroerd was hun leven voor die tijd, vraag ik mij dan af). Mijn leven was en is goed. Liever vertel ik aan wie wil luisteren hoe het leven in remissie echt voor mij is. Positiviteit kan uiteindelijk toch niet op tegen de realiteit, al roep je honderd keer tsjakka op een dag. Het glas water is niet half vol of half leeg. Er is een glas. En er is water. Het is zoals het is.
Mijn realiteit is dat elke dag nog een verrassing is. Normaliter zie ik per maand verbetering, maar in december stagneerde dat. Dat zag ik o.a. aan mijn stappenplan, maar ik voelde aan alles dat het nog moeizamer ging dan anders. Ik besloot voor januari wat activiteiten te minderen, zoals het bloggen. Daarna kwam er nog een weekje met een grieperige verkoudheid voorbij. Blijkbaar knap ik daarvan niet meer zo snel op als voorheen. Maar op een gegeven moment kwamen er weer dagen zonder kleenex en paracetamol.
Dat ik niks kan met positief zijn voor de toekomst klinkt misschien weinig hoopvol of negatief, maar zo ervaar ik het niet. Leven in het nu is echt fijner dan leven in de toekomst. Het geeft mij meer houvast en voldoening om te waarderen wat er nu is dan te dromen over wat kan komen. ‘Morgen zal het beter gaan’, beurde mij vroeger nog weleens op, nu niet meer. Dankbaar zijn voor wat er vandaag wel kon en lukte, motiveert mij meer. Hoewel ik meer af- en uitstel dan dat ik door laat gaan.
Als er iets is waar je geen vat op hebt is het de toekomst: Today is a gift, tomorrow a mystery. En verwachtingen scheppen vaker teleurstelling dan realiteit: Life is what happens to you while you’re busy making other plans. Die quote van John Lennon gebruikte ik twee jaar geleden om te laten weten dat ik lymfklierkanker had. (OMG, TWEE JAAR). Maandag is het dus twee jaar geleden dat ik de diagnose kreeg. Aan de ene kant staat het steeds verder van mij af, maar nu het weer beter gaat realiseer ik mij pas hoe veel er de afgelopen twee jaar is gebeurd.
Ik kan niet zeggen dat de laatste twee jaar mij minder gelukkig hebben gemaakt, al is het leven echt zwaarder geworden. Maar ik merk ook dat ik steeds minder verlang naar mijn leven van vroeger, al mis ik bepaalde aspecten enorm. Het is echter zoals het is en van daaruit ga ik verder. The past is history, today is a gift, that’s why it is called the present.
Lees meer op https://roosachtigvanrosan.wordpress.com/