Body en Mind bij de relatietherapeut (deel 1)

Body:

Al ruim veertig jaar sta ik altijd klaar, de ene keer ging dat makkelijker dan de andere. Ik was verbaasd dat ze niet teleurgesteld in mij was toen ik kwaadaardigheden bij mij bleek te dragen in januari 2016. Want ik dacht dat ze vond dat ik haar in de steek gelaten had, maar ze vatte het vrij sportief op. Je moet weten, ik geef continue signalen, maar die vangt ze niet altijd op. Het duurde bijvoorbeeld wel even totdat ze doorkreeg dat de misselijkheid niet meer kwam van de chemo’s maar van overbelasting, toen was het echter al te laat. Dat ik haar daarna met hyperventilatie, tranen en angstgevoelens verlamde, nam ze mij heel erg kwalijk, wat was ze boos. Maar ik moest wel met zulke maatregelen komen, ze putte mij uit en als ik dat op een normale manier aangaf, bleef het van haar kant vaak oorverdovend stil. Ze ging maar door, ze hield veel te weinig rekening met mij.

Sinds ik anderhalf jaar geleden uitgeput instortte, heb ik wel het gevoel dat het anders is tussen ons. Ze zorgde voor rust en ruimte. Waarom kon dat niet eerder? Dat blijf ik mij afvragen. Nu krijg ik aandacht, maar veertig jaar lang nam ze mij voor lief. Nu gaat ze opeens wel naar de masseur en voor die tijd had ze het geld er niet voor over. Nu neemt ze wel rust en gaat ze een paar dagen naar zee om uit te waaien. Ik ben er blij mee hoor, maar waarom moest het zover komen om meer aandacht te krijgen?

En eerlijk gezegd denk ik dat het nog steeds niet helemaal goed zit, anders zou ze toch niet continue zeggen dat het te langzaam gaat? Dan zou ze respecteren dat ik tijd nodig heb. Waarom moet alles in haar tempo? Ik had kwaadaardigheden in mij hoor, zeker een half jaar en misschien wel anderhalf. Weet je hoe dat is als je lymfestelsel en organen worden ondermijnd? Dan kan ze wel zeggen dat ik hulp kreeg van onze vriend ABVD, maar hoewel zeer effectief, is het niet echt een nette werker. Ik ben nog steeds zijn rotzooi aan het opruimen.

Ik werd gedreven tot het uiterste en zij verwacht dat alles weer wordt zoals het was. Maar dat kan toch niet na alles wat we hebben meegemaakt? Nu is het tijd voor mij.

*
*

Mind:

Hoe moest ik weten wat er was als haar signalen zo onduidelijk zijn. Mijn aandacht trekken met hoesten? Kom op zeg, heel Holland hoest. Zelfs de huisarts heeft mij twee keer met codeïnekuren opgezadeld. Dat was nog voordat zij onder meer begon met nachtzweten, vermoeidheid en weinig eetlust. Ok, dan is het kanker. Eén op de drie krijgt daar mee te maken. Wat de suikerpolitie kankerpatiënten dan ook wijs probeert te maken, dat was gewoon vette pech. Daar kon ze niks aan doen.

Dus we gingen door, weliswaar op halve kracht. Maar ik ging niet omdat er opeens kanker en chemo was, alles wat ons leven leuk maakte stopzetten. Met een beetje loslaten, passen en meten konden we de chemokuren er best bij hebben. Ja, dat was zwaar, dat merkte ik als ze zich beroerd voelde of slap en vermoeid. Maar het gaf mij veel voldoening dat ik, al die ballen in de lucht kon houden.

Om dan bijna twee maanden na de laatste chemo alsnog in te storten, is wel erg dramatisch. We zouden toch ons oude leven oppakken? De kanker is toch weg, wat wil zij dan nog meer? Het gaat bij haar altijd zo dramatisch. Dat was vroeger al. Dat litteken op haar voorhoofd komt toch echt door haar eigen onhandigheid. En die hersenschudding? Door een val van de fiets. Dat gebeurt een kind zo vaak, maar zij maakte er gelijk weer een heisa van met een hersenschudding. En wat was er in 2008? Ze stapt uit bed en het schiet in haar rug, ze kon bijna een week niet lopen.

Toen ben ik -weliswaar vier maanden later- toch naar de fysio gegaan? En heb bijna altijd -althans toch best redelijk vaak- die oefeningen van de fysio gedaan? Dat deed ik voor haar. Weet ze wel hoeveel dat kost om je bij te verzekeren voor zo veel fysiotherapie als zij nodig had? Dan kan ik het toch niet rustiger aandoen. Dacht ze dat ik het leuk vond om te werken met een zere rug? Het geld groeit mij niet op mijn…. Juist.

En ik ben niet de enige die het langzaam vindt gaan, ook de revalidatiearts was het opgevallen. Mensen gaan nog denken dat ze zich aanstelt, dat ze niet zonder de aandacht kan die een patiënt krijgt. Ze is toch beter? Gedraag je er dan ook naar. Kom op zeg, ze is ruim anderhalf jaar in remissie. Op een gegeven moment moet ze gewoon weer de oude zijn.

Snapt ze niet wat ik allemaal mis door haast nergens heen te kunnen? Ze weet hoe graag ik bezig ben en er op uit ga. Met haar toestand en overgevoeligheid maakt ze mijn wereld zo klein. Heeft ze niet door dat het mentaal zwaarder is omdat zij niet meewerkt? Waarom zet ze niet gewoon even door? Dan wordt ons leven weer normaal.

Kijk ook op www.roosachtigvanrosan.wordpress.com