Leef!

Ik heb lang gedacht dat mijn kanker een zware en langdurige vorm van een simpel griepje was. In die zin van: je bent ziek, je wordt behandeld, je wordt beter en dan pak je je leven zoals het was weer op. Mijn wereld stortte niet in, omdat mijn vorm van lymfklierkanker goede perspectieven had en door het optimisme van de hematoloog. Kanker was een hobbel op mijn pad en als ik die hindernis genomen had, zou ik -weliswaar een intense ervaring rijker- gewoon weer verder gaan. Ja echt. Gewoon. Weer. Verder. Gaan

Toen de uitputtingsverschijnselen zich begonnen uit te leven, besefte ik dat kanker niet hetzelfde was als een simpel griepje. Kanker en twaalf chemo’s hadden veel meer impact op mijn lichaam dan ik ooit had kunnen vermoeden. Fysiek kreeg ik dus nog een behoorlijke trap na. Ik heb misschien wel tot vorige zomer gedacht dat er een punt zou komen dat ik mijn oude leven of wat daar nog van over was, op zou kunnen pakken. Dat was een jaar na de laatste chemo, ik was al langer in remissie. Nu richt ik mij daar niet meer op. Ik word niet meer de oude. Vroeger is dood.

Op goede dagen zie ik het bijzonder mooie van deze situatie in. Wanneer krijg je nou zo’n kans als ik heb? Ik bedoel, hoe luxe is het dat mijn leven stilgezet is om te kunnen constateren wat energie oplevert en wat niet? Hoe bijzonder is het dat ik uitgedaagd word om elk aspect van mijn leuke leven zoals ik dat kende tegen het licht te houden en nog leuker te maken? En om te ervaren wat mij met veertig jaar levenservaring en met zeker voor veertig jaar levenslust inspireert en wat niet. Zo bewust als ik nu moet bepalen wat mijn inspanning waard is, dat hoefde nooit.

Zodra mijn vorige huisarts uitsprak, dat ik rust en ruimte nodig had vanwege de uitputtingsverschijnselen na de chemo’s, zag ik het als een kans. Hoewel het toch even duurde voordat ik genoeg energie en besef had om met die kans iets te doen. Ik weet niet meer hoe of wat. Misschien als ik mijn aantekeningen of mijn blogs teruglees, dat het terugkomt hoe ik besloot mijn oude leven echt los te laten. Wellicht was het een constatering dat het zo was, dat kan ook. Zoiets moet ook groeien: het idee dat het leven dat je kende niet meer terug te halen is. En dat ik dat eigenlijk ook niet meer wil, omdat er veel veranderd is en het te veel energie zou kosten.

Want veel van wat ik deed, lukt nu niet meer of nog niet, vooral dat laatste denk ik, hoop ik. Want steeds meer lukt weer wel met dit lichaam, dat nog druk bezig is met herstellen en conditie opbouwen.
Het is zoals het is en van daaruit ga ik verder. Met alle extraatjes die ik van de chemo er gratis bij kreeg. Het leven is significant zwaarder geworden, maar ik ben oprecht gelukkig en dankbaar dat ik leef. Ik leef!