Genieten
Volgens het ‘protocol van enge ziektes en erge dingen die je leven drastisch veranderen’ geniet ik nu van de kleine dingen. En dat is ook echt zo. Al voel ik ook weleens weerstand als ik het iemand hoor zeggen, het is zo clichématig. Als je energetisch enigszins op de proef gesteld wordt heb je nou eenmaal niet altijd de keuze of je van het kleine of het grote gaat genieten, dus logischerwijs geniet je meer van kleine dingen. Want niet genoten is altijd mis.
Na kanker
Mijn leven na kanker verloopt vooralsnog in een trager en eentoniger ritme dan dat ik gewend was. Dus als ik mij dan eens redelijk fris en fruitig voel en ik ga met een gezellig iemand lunchen, dan kan ik daar dagen op teren. Terwijl dat voorheen iets was, dat ik gewoon deed. Toen genoot ik er ook van, maar nu meer omdat het mij niet meer zo gemakkelijk af gaat. Afspraken en plannen worden regelmatig gedelete of uitgesteld, omdat ik te moe of te beroerd ben.
Intenser
Maar het zit hem ook in je voldaan voelen na een stukje kunnen fietsen, een lief appje, de geur van vers gemaaid gras, het geluid van paardenhoeven op straat; dat soort dingen. Het is niet dat ik daar nooit bij stilstond, integendeel. Ik beleef dit soort dingen nu wel intenser. Ja, ik denk dat het voor mij daar om draait. Dat de intensiteit van wat mij goed doet sterker is, omdat het minder vanzelfsprekend is. Het is lastig om die intensiteit te beschrijven. Het kan zijn dat ik geraakt wordt omdat er weer oude stukjes Rosan boven komen, waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was. Of dat ik mij zo diep dankbaar kan voelen dat zoiets als schrijven en fotografie, hier mij zo doorheen sleept. Maar ook dat het mij ontroert dat mijn vrienden voor de zoveelste keer weer een hart onder mijn riem steken. En dat ze het nog niet zat zijn als mijn enige antwoord ‘moe’ is, wanneer ze vragen hoe het gaat.
Beters
Waar wel keuzeruimte zit, is jezelf voornemen om te genieten of blij te zijn met wat -hoe klein ook- je op dat moment toevalt. Zo werd ik vorig jaar 40 en om die mijlpaal te vieren had ik best wat leuke dingen bedacht. Maar het liep anders en uiteindelijk heel klein maar heel fijn met een bbq met 4 personen. Voor dat moment met de mogelijkheden die ik fysiek had, had ik mij niks beters kunnen wensen. Aanpassen is overleven, dat klinkt wat dramatisch. Maar mijn eigenschappen flexibiliteit en geduld hebben zich de afgelopen twee jaren best ontwikkeld.
Groots
En wat is klein? Toen ik nog werkte maakte ik tienduizenden paardenfoto’s per jaar. Begin april heb ik foto’s gemaakt van vier hengsten die zich in een uur individueel presenteerden. Gewoon om te kijken hoe het ging. Zoiets fotograferen stelt – met alle respect- niet veel voor, maar ik genoot van elke minuut dat ik in de baan stond. (Daarna doodop natuurlijk). Het was in mijn normale leven iets kleins, maar in mijn leven na kanker is het groots.
