Balans

Toen ik nog chemo’s had in 2016, schreef ik na elke keer hoe het mij vergaan was voor vrienden en familie. Eén van de eerste stukjes ging over het vinden van een nieuwe balans. En eigenlijk is dat een doorlopend thema geworden.

Twee jaar terug was ik de balans compleet kwijt omdat ik te enthousiast aan mijn leven in remissie was begonnen. Die zomer voelde ook niet goed, hoewel ik opgelucht was dat ik in remissie was. Daarnaast ging het of heel goed of diep ellendig. En natuurlijk bijna altijd moe, chemoe. Uitputtingsverschijnselen waren het gevolg, uiteindelijk kwam ik er huilend en hyperventilerend weer bovenop en begon het ‘normale’ revalideren.

Beperkt zijn qua energie went nooit en toch raak je eraan gewend, zelfs zoiets wordt een comfortzone. Dus toen het deze zomer zo lekker ging en er meer bewegingsvrijheid was, was dat onwennig. Er was veel meer ruimte dan ik gewend was na twee jaar geleidelijk verzetten van mijn grenzen. Opnieuw moest ik zoeken naar een balans, want ik wist soms niet waar mijn ‘boem is ho’ was.
Maar altijd sluimerde de gedachte dat ik die ruimte weer moest inleveren.

Is dat een selffulfilling prophecy of erg realistisch? De realiteit is in ieder geval dat mijn energielevel behoorlijk gezakt is. Minder licht en lagere temperaturen zullen hun weerslag hebben op mijn lijf dat nog zo gevoelig is afgesteld. Dat laatste merkte ik onlangs bij de kaakchirurg. Een kies trekken onder verdoving hoeft niet heel ingrijpend te zijn, al het hak -en breekwerk ging vlot en vakkundig.

Maar mijn lichaam zette zich helemaal vast, verkrampte en stopte alle energie in…. Ja, in wat eigenlijk? Vechten of vluchten? Waartegen vecht mijn lijf nog, waarvoor zet ik mij schrap? Wat triggert mijn lijf dat het heftig reageert? Dat het overprikkeld raakt? Dat ik weer zoek moet naar een nieuwe balans?