Serious Business

Geen uitzaaiingen, daar zijn we nog steeds erg blij mee. Maar de rest van het traject, de ernst en de zwaarte dringen zich steeds meer op. Dit is geen steenpuist, dit is geen onrustig poliepje, dit is Serious Business. En, zoals mij vandaag werd verteld, geen uitzaaiingen = momentopname. Sommige dingen hoor ik toch liever niet.

De fases van rouw, ik ken ze niet uit mijn hoofd, maar ik voel mezelf er door heen gaan. De fase van boosheid ken ik nu van nabij. Ik ben woedend op Mister Tumor. Hoe dúrft hij, me mijn leven af te pakken! Ook al ga ik niet dood, mijn leven, mijn mooie, leuke, gevulde, dierbare, betekenisvolle leventje ben ik kwijt. Mijn agenda wordt bepaalt door het ziekenhuis, steeds meer. Elk apparaat waar ik op lig, elke naald in mijn arm vervloek ik, ga wég, nachtmerrie! Om vervolgens weer als een kind te liggen huilen en getroost te worden door meisjes die jonger zijn dan mijn eigen zoons.

Vandaag heb ik mijn eerste afspraak met de radiotherapeute. Een heerlijk mens, we hebben een klik en liggen al na een paar minuten in een deuk. Het gesprek is zeer openhartig en toch luchtig, zelfs over het feit dat ze even inwendig wil voelen maken we grapjes. Dat maakt de boodschap niet anders, natuurlijk. 25 bestralingen in 5 weken is veel en gaat wat aanrichten, hopelijk vooral in het DNA van de kankercellen. Maar mijn eierstokken houden er per direct mee op (ik ben net ongesteld en dit is mijn laatste menstruatie, hoe bizar is dat?), het poepen zal niet leuker worden net als plassen en oh, ja, grote kans dat de vagina gaat verkleven (too much information? Tja, dat vind ik óók). 

Na dit prettige gesprek over minder prettige zaken mag ik weer voor een CT. Met ontbloot onderlijf sluip ik de CT kamer in, mijn trui naar beneden trekkend. Twee meisjes en een jongen staan me op te wachten, godallemachtig, dit voelt zó ontzettend kwetsbaar. Gelukkig krijg ik een handdoekje over me heen en nadat ze mijn heupen en buik hebben beklad met stiften krijg ik de scan met daarna op de bekladde plekken een puntje getatoeëerd.

Ik droom van mijn spullen in een rugzak stoppen en er vandoor gaan, de bergen in, wandelen tot mijn voeten niet meer kunnen, voor mijn tentje een potje koken, luisterend naar een ruisende beek, genietend van een kop warme chocola. Vergeten wat er aan de hand is, de natuur me laten helen zoals dat altijd tijdens mijn trektochtjes gebeurt. Ik wéét dat dat alleen werkt bij een druk hoofd, niet bij een tumor. Maar toch, ik droom...

Nog even langs de oncoloog, weer een aardige dame, het meer moederlijke type. We liggen niet in een deuk, maar ik kan wat van mijn zorgen bij haar kwijt. Mijn bloedwaarden zijn goed, dus dat is fijn. Ook prijst ze mijn gewicht (niet voor niks 12 kg afgevallen vorig jaar!) en ben ik bij haar een centimeter groter dan ik altijd dacht. Dat is goed nieuws voor mijn BMI! Het zijn de kleine dingen die me opkikkeren.

Met alle artsen die ik spreek heb ik het over het mogelijke Wait and See beleid voor endeldarmkanker. Wie weet is alles straks weg en kan ik kiezen om niet geopereerd te worden! Alleen al het hebben van een keuze zou mij zo goed doen (geen idee wát ik zou kiezen). Hun blikken en aarzelende zinnen zeggen mij alles, tja, wie weet, alles is mogelijk, maar ik denk niet... je moet je voorbereiden op... het ziet er niet naar uit dat... onderschat niet.... de kans is in jouw geval héél klein dat... Het voedt mijn woede: godverdomme Mister Tumor, wat een ongelooflijke klootzak ben jij! 

Het perspectief volgt vanmiddag. Mijn lieve collega die al een tijd op een andere afdeling werkt, komt bij me langs. Zij heeft kleincellig longcarcinoom. Als ze nog 3 maanden in leven blijft hoort ze bij de 15% die het eerste jaar overleeft. Ze gaat er voor, doet alles om nog iets langer van haar leven te kunnen genieten, maar weet dat het sowieso veel te kort zal zijn. Het is te tragisch, maar we vinden elkaar in de zwartst mogelijke humor. 

Kon ik ‘s nachts die humor maar vinden, vooral in de uren tussen 2 en 5 spookt het in mijn hoofd. De kringen onder mijn ogen vertellen een steeds duidelijker verhaal van angst en verdriet. Vanavond toch maar een Oxaatje nemen? Is dat verstandig? Ik wil blijven voelen, dit doorleven, niet chemisch kalm zijn, maar de vermoeidheid heeft een slechte invloed op mijn emotionele stabiliteit. Ach wat, ik neem er gewoon één!