Niks te klagen en toch bang

Het gaat goed met mij. De chemoradiatie is zes weken geleden en over twee weken is de scan en de echo gepland. Met vallen en opstaan komt mijn kracht en conditie weer een beetje terug. Vandaag heb ik ruim een kilometer gezwommen en twee kilometer in het bos gelopen (wel met een paar uur er tussen). Gisteren ging de fitness wat minder, maar dat is het vallen, vandaag was het opstaan.

Iedereen die me ziet, roept: "wat zie je er goed uit! Zo bruin! Zo gezond!" "Euhh, ja, dat is kankerbruin, dat komt van heel veel tijd hebben om in de tuin te zitten met mooi weer en heel weinig energie hebben om allerlei nuttige dingen te doen binnenshuis of nog beter, op het werk. Oh, en die lekkere blossen, die komen van de opvliegers die me steeds vaker overvallen nu de eierstokken werkelijk dood zijn neergevallen van de bestraling." In werkelijkheid zeg ik, "dank je wel, jij ziet er ook goed uit!" Mijn opvoeding laat me niet in de steek.

Na de scans op 13 mei nog vier weken tot de operatie, de week van 10 juni is gepland. Een ruime periode waarin mijn doel en focus was om zo fit mogelijk de operatie in te gaan. Stiekem had ik bedacht fitter dan ooit te worden, nu ik tijd en gelegenheid heb om me alleen daar op te focussen. Langzaam maar zeker moet ik toegeven dat het niet gaat lukken, er zit iets in de weg. Mijn lijf weigert zich te laten opjagen en mijn hoofd besluit zich te misdragen.

Ik ben bang, en boos, en verdrietig. Niet als de wervelstorm zoals vlak na de diagnose, het is anders. Geen huilbuien of paniekaanvallen, maar een constant brok in mijn keel en een zwaarte in mijn lijf en hoofd. De scan, de echo, wat gaan ze brengen, ik voel nog van alles, ik heb nog dezelfde klachten als voor de behandeling, het is vast nog niet goed, ik weet gewoon zeker dat het niet goed is. Ik ben van nuchtere vrouw-van-stavast een hyperventilerende hypochonder geworden (prachtige alliteratie, dat dan weer wel). Ik maak er een grapje over, als ik hoest, haha, ik verslik me in mijn uitzaaiing. Zelf vind ik het geen leuk grapje, niks om grapjes over te maken, maar het gaat vanzelf, ik weet niet hoe ik anders de angst de baas kan blijven. 

En dan mijn keuze voor een stoma, ik weet dat het goed is, maar in mijn dromen gaat het vaak over stoma's en niet op een goede manier. Als ik de proefzakjes in de badkamerkast zie liggen draai ik me gauw om, een beetje misselijk.

Ik bel stichting Tegenkracht, ik ga via hun naar de oncologische fysiotherapie en ze hebben ook psychosociale ondersteuning in de aanbieding. Vooruit dan maar, help me dan maar.

Dus komt er binnenkort iemand met me praten, godallemachtig. Als het maar geen zacht ei is, gewoon een beetje praktisch en goed kunnen luisteren. Ik denk dat ik sowieso pas weer kan uitademen als ik de uitslag van de scan en echo heb en de datum voor de operatie vaststaat. Dan kunnen we naar Frankrijk waar we nog een weekje franse lucht gaan inademen voor de volgende circusact gaat plaatsvinden.

Tot die tijd schijt ik nog zeven kleuren (nu kan het nog).

Miranda