Kapotte accu

Het is vrijdag, vanavond om zeven uur na mijn laatste hapje chemo is het twee hele dagen weekend. Twee dagen opladen en dan volgende week de allerlaatste drie bestralingen en allerlaatste zes hapjes pillen. Dan zitten vijf weken chemoradiatie er op, het leken soms wel vijf maanden.

Maar dat opladen, dat is intussen wel een dingetje… Mijn accu is namelijk kapot, je denkt dat hij is opgeladen maar, hé hoe kan dat, nu al leeg? Weer aan de oplader duurt het steeds langer voor er een streepje bij is. Dat ene streepje maakt me wel steeds blijer, ik kan enorm genieten van een uur, soms zelfs meer, dat ik me normaal voel. Mijn geest, energiek als altijd, valt dan weer even samen met mijn lichaam. Zoals dat “vroeger” gebruikelijk was, dan maakte ik lijstjes wat ik graag wilde doen en dan dééd ik het ook. Nu maak ik lijstjes, punt. Mijn energieke momenten gebruik ik voor fijne gesprekken, een blog schrijven, een stuk haken, wat uitgebreider koken. Niet veel bijzonders, maar wel met meer elan, meer besef, meer gevoel. Het lijkt bijna of ik een beetje….mindful… aan het worden ben. Dan is, zomaar ineens, het streepje energie weer op en moet er weer worden opgeladen. Alle mindfulness verandert in een split second in dodelijke vermoeidheid en tergende frustratie. Ik wil een nieuwe accu, en wel NU!

Een ander dingetje is mijn “interieur”. Dat raakt steeds meer van slag, elk half uur heb ik een toilet nodig. Erger zijn de darmkrampen die ik na een paar honderd meter lopen krijg. Met de hond naar het bos gaat dus niet meer, dan kan ik achter elke boom gaan zitten en leid ik andere wandelaars af met mijn gekreun en gesteun. Gelukkig gaat fietsen beter, dus ga ik nog met fiets en trein naar het ziekenhuis. Toch een beetje beweging en frisse lucht, naast 2x per week fysio fitness.

De fysio fitness, een zegen in mijn huidige beperkte leven! Ook al is het confronterend: fitnessen zonder progressie, integendeel, hetzelfde schema kost steeds meer moeite. Dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de lieve, gezellige lotgenoten waarmee we er elke keer toch weer een feestje van maken. We doen ons best met onze oefeningen, zolang ze ons niet te veel afleiden van lol maken, heel veel kletspraatjes en af en toe een arm om elkaar heen, een schouder om uit te huilen.

Ook in een beperkt leven zijn er nog veel dingen om blij van te worden. Vrienden, familie en collega’s die op bezoek komen (met chocola) of bellen/mailen/kaarten sturen, de buurvrouw die haar eerste donzige stekels komt showen (borstkanker), een vriendin die cranberrypoeder brengt “voor je blaas”, mijn oudste kanjer die een vast contract bij zijn baas krijgt (en dus uit de Wajong kan!), mijn moeder die een tranentrekkend lied van Celine Dion mailt, de hond die dagelijks gekke toeren uithaalt en vooral gek is op al het bezoek (zij niet altijd op hem ;)), mijn man voor wie ik niet in stilte hoef te lijden maar die mijn stille kracht is.

En zo pruttel ik nog even door met deze accu, opladen waar het kan, niet te veel ontladen. Eens komt de dag dat ik een betere accu heb, ik ga voor een 2.0, knetterend en bruisend van energie. Tot die tijd neem ik nog een extra chocolaatje.

Miranda