In het konijnenhol
Héhé, na een week wachtstand mag ik dinsdag eindelijk voor mijn eerste vervolgonderzoek, de MRI. Voor zowel onderzoeken als behandelingen moet ik naar een vreemd ziekenhuis in een naburige stad. Het ziekenhuis wat ik heel goed ken en op loopafstand van mijn huis is, is eind vorig jaar zo goed als gesloten. Wat een sof, net nu ik wat heb. Als ik het mij vreemde ziekenhuis binnenloop voel ik me Alice in Wonderland. Weet je nog, ze viel in het konijnenhol en werd héél klein. Nou precies, zo voel ik me ook.
Als ik helemaal alleen in een kille gang zit, roept een jongeman me binnen. In rap tempo ratelt hij over metaal, bh's etc, Mijn grote vraag is: hoe lang duurt het onderzoek, dan kan ik dat mijn man appen zodat hij me kan ophalen. De jongeman is echter al snel weer weg en bh-loos en metaalloos loop ik de ruimte in met mijn telefoon in mijn hand. Ik vraag hoe lang het onderzoek duurt. Hij ontploft zowat: geen telefoons hier, weg met die telefoon! Ik deins terug richting kleedhokje en begin spontaan te huilen en te stamelen dat ik het ook allemaal niet weet, dat ik voor het eerst hier ben, dat ik nog nooit een MRI heb gehad etc. Hij bindt wat in, zegt dat ik met een half uur klaar ben en laat me in mijn kleedhokje mijn man appen. Het komt niet meer helemaal goed met me, ik blijf een bibberig hoopje mens met de tranen heel erg hoog. Het onderzoek valt me verder enorm mee, ik heb geen claustrofobie en hoor op een gegeven moment zelfs een snurkje (oeps, dat ben ik). Als halverwege er vloeistof wordt ingespoten staat "mijn" coloncare verpleegkundige naast me. Ze komt me bijstaan, dat is fijn zeg, het voelt of ik een reddingsboei heb gevonden.
Maar pas als ik weer thuis ben en een kop thee met een groot stuk chocola naast me heb staan groei ik weer naar mijn ware grootte en voel ik me weer een beetje normaal.
Mijn zoons app ik later dat het erg meeviel, een half uurtje in een tunnel met Sky Radio op de koptelefoon. Mijn jongste appt terug: "fijn dat je maar een half uur naar Sky Radio hoefde te luisteren". De oudste appt daarop: "Klinkt vervelend, maar je had gelukkig een MRI om je af te leiden". Whahahaha, hun mening over Sky Radio is duidelijk en ik heb weer mijn big smile moment van deze dag.
Vandaag is de dag van de CT-scan. Nuchter zijn vanaf 11 uur, en vanaf half 2 in vier delen de vloeistof naar binnen werken. Met groot gemak giet ik het naar binnen (beetje siroop erdoor doet wonderen, talent voor zuipen helpt mee). Dan op naar het ziekenhuis. Iets minder vreemd, maar nog steeds val ik het konijnenhol in en wordt kleiner. Ik ga zelfs zachter praten (dat is niet zo erg, ik kan nog wel eens luidruchtig zijn). Dezelfde afdeling, maar nu een lief meisje wat me uitgebreid vertelt wat de bedoeling is en me de tijd geeft vragen te stellen. Véél beter. Helaas gaat er nu met het infuus een en ander mis en daar moet ik ook weer vreselijk om huilen. Dat is gek, thuis krijg ik geen druppel uit mijn ogen, maar hier lijken het de Niagara Watervallen wel. Al snuffend lig ik uiteindelijk in het apparaat. De sensatie van de contrastvloeistof is precies dat, een sensatie. Zelfs mijn tandvlees lijkt warm te worden. Als ik klaar ben moet ik weer huilen, god mag weten waarom, maar het levert me wel een lekker bakje warme chocomel op. Kijk, zo leer ik nog dat huilen loont, iets wat mijn moeder me tientallen jaren geleden succesvol heeft afgeleerd. Nog voor ik het ziekenhuis verlaat ben ik al weer bijna op ware grootte. Wie weet wordt het nog wel iets tussen mij en dit ziekenhuis.
De onderzoeken zitten er op. Er rest nog maar één activiteit deze week: het gesprek met de chirurg. Morgen. Half 10. D-Day.
God, wat ben ik bang.....
5 reacties
tjonge wat een botterik bij de MRI. ze ouden toch moeten weten dat patiënten geen deskundigen zijn een goede begeleiding nodig hebben.
Maar goed, dat is een kleinigheid bij de spanning waar je inzit. Ik hoop voor je dat je een begripvolle arts hebt en snel weet waar je aan toe bent. En daarna schouders eronder en op naar een goede behandeling.
Bedankt voor je berichtje, Paul. Ik heb mijn feedback bij de coloncare verpleegkundige gelegd (zij is echt goud waard, wat een topper). Zij nam het heel serieus en zou met betreffende medewerker het gesprek aangaan.
En je hebt gelijk, het zijn kleinigheden, maar op dat moment zo uitvergroot. Maar zoals je in mijn blog kunt lezen, geen uitzaaiingen en op naar de behandeling!
Volgens mij ga je naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Valt best mee hoor, zeker bij de dagbehandeling in het kankerinstituut en als je ooit op 9west komt, de oncologieafdeling, ook erg fijne mensen allemaal. Welke oncoloog heb je? Als je dr Creemers hebt moet je van direct houden, ik vind hem prima, maar ik heb mijn hopelijk laatste gesprek met hem al gehad. Heel veel succes de rest van de behandeling!
Nee, Daan, helaas woon ik niet in het gezellige zuiden (ooit als kind wel). Ik ga naar het Flevoziekenhuis in Almere.
Wat fijn dat jij je laatste gesprek gehad hebt daar! Ik hoop met je mee dat je je geliefde dr Creemers nooit meer hoeft te spreken!
groetjes, Miranda
Haha ik ook! Het is wel erg vreemd hoor na maart vorig jaar intensief naar het ziekenhuis geweest te zijn niet meer te hoeven. Was vandaag dus op de markt in het Catharina ziekenhuis en werd ontzettend emotioneel, dacht dat dat wel even voorbij was, dus niet. Ben er niet lang geweest heb een hekel aan de tranenstroom, zeker als ik er toch echt niet op gerekend heb. Heb nog een tijdje in de hal gezeten ook, even alles verwerken, de laatste keer dat ik daar zat lag ik ook in het ziekenhuis. Het kankerinstituut heeft een andere ingang en daar ben ik het afgelopen half jaar alleen maar geweest. Toch maar eens langs het inloophuis gaan binnenkort, voor de emoties.