D-day

Donderdag 6 juni is een bijzondere dag. Het is dan 75 jaar na de invasie op de stranden van Normandie door de geallieerden. Hiermee werd de bevrijding van Europa ingeluid. Zes juni 1944 staat sindsdien bekend als D-day.  Ja, hoor ik je denken, leuk, zo’n geschiedenisles, maar wat wil je nou eigenlijk zeggen? Nou, donderdag 6 juni 2019 wordt een bijzondere D-day voor mij. Een persoonlijke D-day, de dag waarop ik bevrijd wordt van Mister Tumor.

Het telefoontje van het ziekenhuis om dat te vertellen was midden in ons weekje vakantie. Een beetje raar misschien, maar ik maakte een rondedansje. Zo’n opluchting om te weten dat het einde in zicht is, niet nóg langer wachten. De vakantiedagen daarna smaakte de kaas en wijn nog net even lekkerder en leek het uitzicht nog wat mooier. Helaas deden de weergoden iets minder hun best, we moeten echt nog eens terug voor de franse zon, want die stond op een heel laag pitje deze week.

Ondanks dat waren we echt even weg en was het fijn om te merken dat ik best wel weer wat kracht en conditie heb opgebouwd. Met gemak en zonder hijgen beklom ik menig steil paadje. Het blijven sporten heeft echt zin gehad. Mijn accu is nog niet optimaal, ik blijf last hebben van soms onlogische vermoeidheid en zelfs plotselinge uitputting. Het is wel veel beter dan het was, dus ik vertrouw er op dat de tijd daar zijn werk in gaat doen.

Dus ik voel me fysiek en mentaal helemaal klaar voor de operatie. Ik heb heel veel vertrouwen in mijn chirurg, ze is ook net op vakantie geweest en heeft me verzekerd dat ze topfit, uitgerust en “zen” is. Ik kijk al uit naar de tijd er na, de tijd waarin ik echt beter ga worden, kankervrij ben en hopelijk blijf en kan opbouwen naar een normaal leven. De waarschuwingen van velen-die-het-weten-kunnen dat er nog lastige tijden kunnen volgen en dat er nog wel een mentale uitdaging aankomt, leg ik nu even naast me neer. Daar kan ik nu niks mee en is een stap in de toekomst die ik zet als het zover is. Nu ga ik me verheugen op deze laatste stap in mijn behandeling, nog een paar dagen, nog wat sporten, een wandelingetje in het bos, koffer pakken en dan ben ik klaar voor een lang weekend Almere.

Bovenstaande stuurde ik eergisteren naar mijn vrienden, familie en collega's. Stoere praat, hè? Het is waar, maar ook niet. Want nu ik over 3 uur in het ziekenhuis wordt verwacht en morgen mijn allereerste operatie ever ga krijgen, draait mijn maag zich steeds sneller om. Ik wilde nog even uitgebreid lunchen, maar ik geloof niet dat dat gaat lukken. 

Gisteren was er een mevrouw van Care for Cancer op bezoek. Ook daar was ik heel stoer tegen, maar ik heb haar ook een glimpje laten zien van mijn angsten en onzekerheden. Zelfs nu ik het tik voel ik een brok in mijn keel. Geen tijd voor nu, eerst de operatie, de rest moet ik nu met kracht even wegduwen. Beter dat ik nu nog even mijn wervelwind aan zet, er is vast nog een was te doen, onkruid te wieden, iets op te ruimen, iets te poetsen...

D-day, me-day, laat het gauw voorbij zijn.

Miranda