Nachtmerrie

Het is donker. Heb geen idee waar ik ben. Ik hoor stemmen, maar versta niet wat er gezegd wordt. Het voelt vreemd, heel vreemd en onaangenaam. Waar de hel ben ik? Oh wacht, ik heb mijn ogen dicht. Ik open ze: Aaahh!!!! Fel licht, enorm fel licht. Ik sluit mijn ogen onmiddellijk. De stemmen klinken harder, maar heb nog steeds geen idee wat ze zeggen. 

Heel langzaam open ik mijn ogen weer tot spleetjes, want ik kijk recht in erg fel licht. Ik knipper wat met mijn ogen om mijn beeld scherp te krijgen. Het lijkt wel zo’n O.K.-lamp waar ik in kijk. Schimmen! De stemmen komen van schimmen die om mij heen staan. Ik lig nog steeds. Ik kijk nog wat beter en zie mondkapjes, van die blauwe die ze in het ziekenhuis dragen. 
O.K.-lamp? Mondkapje? Help?! Ik lig blijkbaar op een operatietafel. 

Om mij heen allemaal mensen volledig in operatie-outfit die met elkaar praten. Ik begin in paniek te raken. Wat gebeurt er allemaal, waarom ben ik hier?!? 
En dan in ene, als in een vloedgolf is daar de schrikbarende pijn. 

Paniek wordt nog groter. 
Ik probeer te voelen waar die pijn vandaan komt. Mijn buik, de pijn zit in mijn buik. Maar ik voel daar niet alleen pijn. Kan het niet plaatsen, het voelt wel heel erg naar. “Kom op, Deb! Concentreer je. Wat is dit? Waarom voel je dit?” schiet er door mijn hoofd. Ik kijk nog eens rond naar de schimmen die mensen zijn. Het zijn er veel. Teveel. Wat? Waarom? Hoe dan? 

En ineens dringt het tot me door: ik lig op een operatie-tafel met veel artsen om mij heen. 
Mijn buik helemaal open gesneden en ik voel nu heel duidelijk handen ín mijn buik.... 
Paniek verandert in onkenbare angst. “Wat is dit? Waarom doen jullie dit?” wil ik schreeuwen, maar er komt maar geen geluid uit mijn mond. 
“Kom op Deb! Vecht voor wat je waard bent. 
Ze hebben je open gesneden en zitten nu doodleuk met hun handen in jouw buik! En dat is nog niet het ergste: Ze doen je ongelooflijk veel pijn! Volgens mij werkt de pijnblokkade wéér niet. 
Ze snijden onverdoofd in je! Kom op! Schreeuw! Niet álsof je leven er van afhangt, je leven hángt er nu echt van af!” gonst er door mijn hoofd. Ik adem diep in, heel mijn longen vol en schreeuw. Ik schreeuw zo hard als ik kan. “Blijf van me af! Dit doet pijn! Hou op!” schreeuw ik. Nogmaals.
Deze schreeuw komt vanuit mijn tenen.

En dan word ik wakker......

Dat wat ik hierboven beschrijf is van een nachtmerrie. Een nachtmerrie die ik sinds 22 februari 2019 met grote regelmaat heb. 
Die dag werd ik n.l. met spoed geopereerd, omdat er complicaties waren van de operatie -de tumorverwijdering uit mijn dunne darm- 4 dagen ervoor. 

Er was een naadlekkage opgetreden en ontlasting liep zo mijn buik in, dus spoed anders zou ik het niet overleven. Om mijn darmen rust te geven en ik hiervan zou kunnen herstellen, werd Janus de Stoma geplaatst. Deze moest ik minimaal 6 maanden ‘dragen’ en dan zou het ook weer opgeheven kunnen worden. 

Vandaag precies 13 maanden geleden zat ik bij mijn chirurge, want de 6 maanden waren om. Alleen daar ik verre van fit was, hebben we gekozen om te wachten.

De nachtmerrie die ik omschreef, is precies de reden dat Janus nog steeds op mijn buik zit: ik durf niet. Ergens geloof ik dat wat ik droom echt plaats gevonden heeft, dat ik tijdens de operatie bij kwam uit de narcose. Bij beide operaties heeft de pijnblokkade die ze aangelegd hadden, niet gewerkt en heb ik ook na beide operaties toen ik uit de narcose kwam de boel bij elkaar gegild van de pijn. Ik voelde letterlijk dat in me gesneden was en ik kan je zeggen dat doet fucking veel pijn, ondanks mijn enorm hoge pijngrens. 

Ik heb hierdoor zowel mentaal als fysiek een zwaar trauma opgelopen, waar ik nog steeds mee kamp. Het is niet voor niets dat mijn pijnmedicatie belachelijk hoog is bijgesteld (van 12,5 microgram vóór de operatie naar nu 150mcgr. Fentanyl -wat 100x sterker is dan heroïne). 

Na veel praten de afgelopen 2 weken, een aantal Stoma-lekkages, waarvan 1 een echte Shitstorm was en alles, alles: Ik, bed, vloerbedekking, nachtkastje, mijn pantoffels onder de shit zaten, heb ik besloten tóch de opheffings-operatie te laten doen. Janus has to go!! Maar bang ben ik nog steeds en moet nu specifiek aan dit trauma, deze nachtmerrie iets doen. Ik denk richting EMDR. Ik moet van dit trauma af anders wordt die operatie niks en zul je zien dat ik voor de 2e keer bij die 7% (risico) kans zit dat het mis gaat, weer naadlekkage en dan zit ik voor altijd aan Janus vast. 

Dus heb nog een hele kluif te worstelen, maar ondanks hoop ik dit alles dit jaar nog te doen. 

Ik kijk uit naar weer normaal te kunnen poepen, me niet meer onzeker te voelen wanneer ik van huis ga, geen lekkages meer + het dagelijks gedoe van verschoning, plakken, etc. Ik wil een stukje regie in mijn leven terug. 
Zonder Stoma meer kwaliteit van leven, want geen gedoe. Èn ik kan dan weer een hele hoop kleding aan die nu of onhandig zijn of te strak voor Janus of dat Janus zichtbaar is. Heb 1 jumpsuit, 1x aangehad want net gekocht vóór de operaties, maar nu te onhandig is, heb ik in het zicht gehangen. Is het eerste wat ik aantrek als de hele polonaise qua Stoma achter de rug is....

Ik geef wel een gil wanneer het tijd is om kaarsjes te branden 😉

Liefs, 

Jé Kankerista ín Panterprint!