9. bungee-jumpen
Buiten lijkt het winterwonderland met 10 cm sneeuw, binnen is het lekker warm bij de openhaard en met warme chocomel. De 2e borstoperatie is nu 4 dagen geleden en raar maar waar, ik voel me gezond en gelukkig!
Afgelopen vrijdag was een dag waar ik de hele week als een berg tegenop zag. In de auto voelde ik me alsof ik letterlijk naar het slachthuis werd gereden. Eric bleef bij me tot in mijn kamertje. Vanaf toen verstand op nul en nog ruim 2 uur tv kijken. Kom maar op met die narcose, hoe eerder hoe beter. De operatie verliep voorspoedig, dr. Schlooz is mijn heldin. De verpleegsters op de afdeling ook. Ik weet dat mijn borst eraf is maar ik wil dit voorlopig absoluut niet met eigen ogen zien. Ik ben vastbesloten mijn beslissing, koste wat kost te verdedigen. Dit lukt bij een verpleegster en dit lukt bij de dokter. Maar dan komt zuster Ria de kamer binnengelopen. Ietwat nors en kortaf. Stug zeker. Ze heeft gehoord dat ik niet naar mijn borst wil kijken en heeft hiervoor geen enkel respect. Ze vraagt zich af hoe ik dit thuis ga verwerken. Ik hoor mezelf stoer zeggen dat ik dat nog niet weet en dat het me ook niks kan schelen. “Mezelf wassen doe ik wel met mijn ogen dicht, geen probleem”. Maar voor zuster Ria is het wel een probleem. Ze gooit het roer om en neemt alle tijd. Ze blijft herhalen hoe belangrijk het is om mezelf nu te confronteren. Anders wordt het steeds moeilijker en wordt de stap alsmaar groter en zwaarder en de drempel steeds hoger. Ik moet eraan geloven en jank aan een stuk door maar zij blijft kalm en doortastend. Beetje bij beetje trekt ze me over de streep. Als ik uiteindelijk dan toch voor de spiegel sta, sta ik te trillen op mijn benen en heb ik mezelf totaal niet meer onder controle. Het lijkt wel of ik op het punt sta te gaan bungee-jumpen. Dat ene moment waarop je moet gaan springen, dat verschrikkelijke gevoel dat je het echt niet durft. Tegelijkertijd weet ik dat ik niet meer terug kan (zuster Ria laat me nu vast niet meer de badkamer uitgaan) dus.. ik spring!
En zuster Ria (65 jaar) heeft gelijk, het valt mee. Het is helemaal geen gapend gat zoals in mijn ergste gedachten. Het is een litteken en het is plat, dat wel, het is heel erg plat. Maar als ik daarna een mooie witte bh krijg met aan de rechterkant vulling erin, is mijn zelfmedelijden totaal verdwenen. Vanaf dat moment valt er een enorme last van mijn schouders, het is zo’n opluchting. En dat het dan ook lichamelijk meteen veel beter gaat dan na de vorige operatie, is een extra kadootje. Zaterdag mag ik al naar huis, zondag wandelen we 2 uur door de bossen en maandag rijd ik zelf met de auto naar het ziekenhuis voor controle en ga ik daarna nog lekker winkelen. Ik voel me fit en ben blij dat het kwaadaardige uit mijn lijf is weggehaald. En vandaag (dinsdag 15 januari) loop ik door de sneeuw naar het dorp en trakteer ik mezelf op een mooie rode prothese-bh.