10. ups en downs

Het is februari en inmiddels 3 ziekenhuisbezoeken verder. Eerst een afspraak bij de chirurg. Eric gaat mee en voor de zekerheid gaat de fiets in de auto. En ja, ik wil! Dus terwijl Eric nog een paar uur gaat werken, fiets ik door de sneeuw vanuit Boxmeer terug naar huis. En een week later opnieuw op de fiets van Uden naar Nijmegen voor een afspraak bij de oncoloog. Fijne weken waarin ik ook veel heb afgesproken met vrienden en bekenden. Mijn motto ‘nu voel ik me goed dus nu moet ik ervan profiteren’. Ook heb ik samen met mijn moeder een heerlijke midweek in Duitsland doorgebracht. Veel ups maar waar zijn de downs? De downs zijn vooral voor mezelf en voor Eric. Want deze ziekte combineren met een volwaardige relatie, is op dit moment een hele grote stress. Ik voel me letterlijk en figuurlijk verminkt. Het is niet Eric zijn schuld, hij doet juist enorm zijn best, maar als ik ruzie zoek is hij wel mijn dichtsbijzijnde doelwit. De stress zit sowieso torenhoog want zelfs de oncoloog is al mijn doelwit geweest. Voor het eerst op deze nieuwe kankerafdeling en dan 1 uur en 50 minuten moeten wachten was voor mijn stressfactor echt te lang. Ik had mezelf niet meer in de hand en in een volle wachtkamer tierde ik in het rond dat ik de autosleutels wilde en naar huis ging. Ik stond op het punt te vertrekken maar gelukkig bleef Eric verbazend kalm (en hield de autosleutels in zijn zak) en konden de verpleegsters en oncoloog me bedaren, zodat uiteindelijk alles volgens schema door kon lopen.