8. 'feest'dagen

Nadat ik van de longbiopsie thuis kwam, heb ik me een paar dagen heel slecht gevoeld. Als een vaatdoek liep ik door het huis. Wat betreft de uitslag van de longbiopsie; in het afgenomen weefsel is niets kwaadaardigs gevonden(?) Toch blijft de uitslag vaag omdat er ook verkeerd weefsel geraakt kan zijn. En dus krijg ik, wat betreft eventuele uitzaaiingen van de borstkanker, het voordeel van de twijfel. De borstoperatie gaat door! Ook krijg ik dankzij deze traumatische ervaring voorrang op de operatie. Als ik naar het Maasziekenhuis in Boxmeer ga, kan ik nog voor de kerst geholpen worden. Dezelfde chirurg maar dan in een ander ziekenhuis. Prima geregeld dus. Donderdag opname-gesprekken in het nieuwe ziekenhuis, vrijdag geopereerd aan borst en oksel, zaterdag naar huis en op 2e kerstdag terug om de drain eruit te halen. Opnieuw een week met heel wat pijn en ongemak.

En nu is het vrijdag 4 januari 2013 en zijn de 'feest'dagen weer voorbij. Een nieuw jaar en het uur van de zoveelste waarheid is aangebroken. Afspraak in Boxmeer met de chirurg om de uitslag van de operatie te bespreken. Het gesprek met de chirurg verliep heel aandachtig en vol medeleven. De denkbeeldige dialoog tussen de kanker en mij verliep heel anders. “Hoezo durf jij nog te hopen op een goede uitslag? Hoezo denk jij dat deze operatie het verschil heeft gemaakt? Hoezo durf jij nog vast te houden aan jouw illusie van 5 weken bestraling en dan door met je leven? Hoezo vind jij dat je een goede uitslag hebt verdiend? Niks ervan! Nog een operatie en nu de hele borst eraf! En daarna geen 5 weken bestraling maar 24 weken chemotherapie en 5 jaar hormoonbehandeling! Zo, daar heb je niet van terug he!”

Ik voel me boos en verbitterd. Het gaat allang niet meer alleen om mij. Eric huilt in het ziekenhuis net zo hard mee. Bij thuiskomst huilt ook mijn dochter en ze weet zeker dat ze morgen niet meer wil logeren. Mijn andere dochter is winkelen, als zij thuiskomt zal ze zeker ook gaan huilen. Maar het verdriet is niet meer te vermijden. Een borst eraf, chemo, haren weg, het is zo confronterend, het spreekt zo tot de verbeelding. Het is nu echt menens. Ik moet nu echt mijn wilskracht gaan bewijzen.

In juli, als de vogels allang fluiten, kom ik voor iedereen naar buiten. In juli zal ik er weer zijn, juli wordt van mij. Dan kijk ik niet meer tegen deze enorme berg aan maar zal ik er zelf bovenop staan!