57. 12.000 stappen

Terugblik van een mooie wandeling op een zondagochtend in september 2020 waarbij 12.000 stappen nog normaal en mogelijk waren.

Onze dochter in Breda afgezet en via binnendoor weggetjes aan het terugrijden. Onderweg willen we ergens wandelen, het liefst langs het beekje de Mark. We kennen deze omgeving niet goed (gebied tussen Breda en de Belgische grens) maar uiteindelijk zullen we het beekje vanzelf tegenkomen. Want de Mark loopt van zuid naar noord en wij rijden van west naar oost. Simpel toch, dan moet je wel kruisen. Nee daar hebben we geen stomstom uhh.. tomtom voor nodig. En inderdaad, Eric ziet een straatnaambordje ‘de Markweg’ dus onze theorie blijkt te kloppen. We parkeren de auto en tot mijn grote vreugde zie ik een stukje verderop al een grenspaal van Belgie. Die kant gaan we op! Stroomopwaarts langs de Mark, aan de linkerkant heen en aan de overkant via het fietspad weer terug. Eric pakt zijn telefoon om te kijken of dat wel kan maar ik zie een markering van een wandelroute dus natuurlijk kan dat! Weg met die telefoon. De benen zijn goed so lets go!

Al gauw gaan we door een draaipoortje. Hmm, in dit gebied staan dus runderen.. daar zijn we allebei geen held in. We volgen de Mark en even later staan we voor een bosje waar Eric absoluut niet doorheen wil. “Er kan hier achter elke boom een koe staan.” Na de eerste markering geen markering meer gezien (typisch Belgisch als je het mij vraagt) dus weten we ook niet zeker of we door het bosje moeten. We kiezen de ‘veilige route’ aan de rand van het weiland, langs het prikkeldraad. Daar lijkt een soort van pad te lopen. Maar ook hier geen markering. Wel een walnotenboom. Nog vroeg in het seizoen dus wordt het plukken in plaats van rapen. En waar laten we die 27 noten als je geen jas of tas bij hebt? Juist, in het hondenpoepzakje. Goed idee Eric! En dan zien we de runderen. Nog op een hele afstand maar we nemen dit keer geen risico. Met veel moeite over het prikkeldraad en met nog meer moeite, op de knieen kruipend onder struiken en takken door. Waarom hebben wij dit weer? Het zou gewoon een zondags wandelingetje worden.. Het akker achter de struiken ziet er veelbelovend uit. In de verte zien we een lantaarnpaal dus langs de maisvelden kunnen we vast terug naar de weg. Niet dus, er loopt onverwachts een sloot. De begroeiing wordt steeds dichter en staat inmiddels navelhoog. Distels en brandnetels waar we doorheen ploeteren (ik met blote enkels) en de hond moet gedragen worden. Het is warm en er komt geen eind aan. Yes! Ik zie een plank over de sloot. Aan de achterkant van een boerderij met grote schuren. Maar zomaar bij iemand over het erf lopen zijn we allebei niet van. En we horen een hond blaffen dus.. verder door de bush bush.

Na ruim anderhalf uur ‘off road’ komen we eindelijk bij een doorgaande weg. Vaste grond, asfalt, heerlijk! Ook hier is een grensovergang met Belgie. We maken een extra blije foto, 2 duimpjes in de lucht. De terugweg is korter dan gedacht. Logisch want we hoeven niet meer door het onkruid te ploeteren. Ook komen we weer langs de runderen en vanachter het hek lijken ze opeens een stuk minder eng. Nog even de hond laten afkoelen in de Mark en dan via het fietspad aan de linkerkant stroomafwaarts terug naar de auto. Precies zoals we van tevoren hadden bedacht. Ahum. ;-)