58. steeds een beetje moeilijker

3 februari, sinds een paar weken heb ik een ingezakte ruggenwervel. Dit veroorzaakt zoveel rugpijn dat ik inmiddels niet meer zonder pijnstillers kan. De gedachte aan een dwarslaesie die nog steeds op de loer ligt, helpt mentaal ook niet mee. Het wordt steeds moeilijker om positief te blijven. Want ook het loslaten gaat maar door. Het loslaten van alles wat ik niet meer kan. Een wandeling door de regen of een brommertochtje in de zon. Maar ook mijn werkend leven is per 1 maart definitief voorbij. En natuurlijk mis ik het fietsen, het tuinieren en heel af en toe zelfs het stofzuigen. Maar wat kan ik nog wel? Laat ik daar op focussen. Al is het maar om me weer even goed te voelen.

Ik loop weer beter. Kleine stukjes zonder rollater of stok. Ik kan mezelf nog verzorgen, in en uit bad zelfs. Ik kan genieten van de kleurrijke tulpen van mijn lieve nichtjes. De mooie regenboog tekeningen van onze ex-overbuurkindjes. Het lieve postkado inclusief droogbloemen van mijn nicht, de flessenpost van een buurvrouw, het onverwachtse boeket van een vriendin, van onze oudste dochter, van een nicht, de buurvrouw en ga zo maar door. Ik kan genieten van het feit dat ik af en toe weer mozaiek, zelf auto rijd en gisteren (voor het eerst sinds maanden) weer eens gewinkeld heb. Ook al was het maar bij de Trekpleister om de hoek, het voelde echt als een uitje. Ik kan zelfs genieten van het in de auto wachten op parkeerterreinen van supermarkten terwijl Eric de boodschappen doet. En ondertussen naar de mensen kijken. Ja het is ongelooflijk dat zelfs dit als een soort van uitje gezien kan worden. Alles beter dan heel de dag binnen zitten. Op pad met Eric of met mijn dochters is sowieso altijd fijn. Afgelopen weekend naar Culemborg geweest. Terwijl Eric gaat wandelen blijf ik in de auto met uitzicht op het hoogwater van de Lek. Op zo’n plek kun je me uren achterlaten! (niet dat Eric dat doet maar het zou makkelijk kunnen) Of zoals vorige week met mijn jongste dochter over de dijken van de Maas rondtoeren.. echt genieten! Ik geniet er ook van als mijn oudste dochter aankondigt dat ze 3 dagen alleen naar een vakantiehuisje in Limburg gaat. Ze wil lezen, schilderen, koken, wandelen en zich vervelen. Ze wil ook zoveel mogelijk zonder telefoon. Mooi! Het past bij haar. Zo lekker eigenzinnig. Ik geniet van de bezoekjes van mijn broer, zijn gezin en het contact met mijn lieve schoonfamilie. En natuurlijk geniet ik van mijn eigen gezin. Altijd!

Maar ondanks alle mooie momenten ben ik ook steeds vaker somber. Dit en de uitputtende vermoeidheid en slopende rugpijn, is ook de reden dat ik niet graag afspreek. Met mijn vollemaansgezicht inclusief korte kapsel, opgezette buik en kwakkel loopje voel ik me allang niet meer mezelf. En ook al weet ik dat vrienden en familie dit helemaal niet erg vinden, ik wil zo niet graag gezien worden.

Kon ik maar gewoon weer de persoon van mijn fb profielfoto zijn.