56. Een glimp

De  afgelopen quarantaine en nu weer mijn tijd op de corona afdeling in het ziekenhuis, net voor kerst, is een zware uitdaging voor ons hele gezin. Bovenop alle beproevingen van het afgelopen jaar (jaren) lijkt het voor een buitenstaander misschien wel erg veel van wat een mens verduren kan. En zo heeft het ook echt wel gevoeld. Want natuurlijk was het vreselijk toen mijn dochter ziek werd en 2 weken in quarantaine moest en mijn man 1 week. En de zorgen zijn er nog want mijn dochter is nog steeds zo moe. En dat ik zelf uiteindelijk toch nog ziek word en op de corona afdeling van het Radboud terecht kom. En dit alles terwijl we zo voorzichtig waren.. En dat ik mijn andere dochter al 19 dagen niet gezien heb, alleen via facetime, en we er nog zeker 5 te gaan hebben... Maar mijn gezin is zo sterk en flexibel. En nu ik naar huis mag op deze kerstavond kan ik alleen maar blij zijn. Ook al blijft het spannend en is de corona nog niet uit mijn lichaam. Mijn longen doen schijnbaar weer zo hun best om me ook hier weer bovenop te helpen. Het is gewoon ongelooflijk.

Als we hier doorheen mogen komen, kan die hele quarantaine hopelijk ook anders gezien worden. Ik vervloek het voor mijn man en kinderen maar dit is een periode die misschien wel zo moet zijn. Want ik ben nog nooit zo dicht bij mijn gevoel geweest. Rustig en op mezelf teruggeworpen. Het heelt om te voelen wat ik voor mijn gezin voel. En voor onze familie en vrienden. Vanwege het gordijn tussen mij en mijn buurman kan ik het raam niet zien en de ziekenhuiskamer is dodelijk saai en ouderwets. Echt zo’n afdeling die nog net niet is afgebroken en nu prima dienst doet voor corona patiënten. Maar juist hierdoor kan ik in alle rust alles overdenken en verder gaan met accepteren. Ook mijn troostlijst op spotify heb ik tijdens deze quarantaine veel beluisterd. Die had ik anders nooit zo intens beleefd. Muziek als medicijn. Mijn leven is niet voor niks geweest. Ons leven was druk, uitdagend, vrolijk en niet saai. De laatste maanden waren rustig, klein maar over het algemeen nog steeds vrolijk en niet saai.

Gisterenavond. 23-12. Ik zie feestkleren, het zwarte glitter truitje van de oudste en een mooie ketting. Ik zie de mooie wijde broek van de jongste met allemaal kleine sterretjes. Dat ze die net deze avond aan heeft, heeft iets magisch. Die hebben we samen nog gekocht. Ik weet niet meer waar. Amsterdam? En ook mijn knappe Eric heeft een feestelijke blouse aan. Ik zie een champagnefles die met een knal ontkurkt wordt. In ons kleine gezellige keukentje. Ik hoor het gesudder van het heerlijke eten in de gourmetpannetjes. Ik hoor hun lach en zie blije gezichten. Ik zie een hond die onder de tafel kotst.

Zo stel ik mij het straks voor. Dat ik af en toe op dit soort mooie momenten in het leven van mijn man en kinderen mag meekijken. Nu via facetime vanuit het ziekenhuis, straks vanuit een streepje zon tussen de wolken door. Een kleine glimp dat het goed met ze gaat. En dat ik van bovenaf troost kan geven op de moeilijke momenten. Daar hoop ik heel erg op. Net als ik dat voel van mijn ouders.