53. Geen hakken.

Opeens denk ik aan mijn hakken. Ik ben absoluut geen hakkenvrouw maar ik had wel een paar mooie laarsjes. Zwarte voor het werk, soms rode of bruine. En mijn nieuwste hakken van Hudson Bay. Zwart met gouden aapjes. Vorig jaar rond kerst voor het laatst aangehad. Gek dat dit verdwijnt zonder dat je het in de gaten hebt.. En dan zie je een ingrijpende reportage (Pauw komt binnen) over kinderen die hetzelfde moeten meemaken als ik en zet je alles weer even in perspectief. Ik kan mijn laarsjes nog steeds aan, desnoods onder mijn pyama. Het maakt allemaal niks uit. Wat kunnen mij die hakken schelen!

Het gaat eigenlijk heel goed sinds ik uit het ziekenhuis ben. (let op; heel goed is heel relatief) Lopen blijft moeilijk en ondanks de pijn snap ik niet echt waarom dit zo is. Mijn tante van bijna 97, zegt al jaren dat je door de pijn heen moet lopen en door moet zetten. Zo’n goed voorbeeld, waarom lukt het mij dan niet? De radioloog legt het nogmaals telefonisch uit. Dit zijn ook neurologische klachten. 

Al 12 dagen geniet ik van mijn bed in de woonkamer. Het is de beste beslissing ooit. Hoe slecht ik ook loop, zodra ik zit of lig, verdwijnt de pijn. En daardoor is het eigenlijk nog steeds goed te hebben. Hier kan ik beter mee omgaan dan dat ik misselijk zou zijn of buikpijn, hoofdpijn. We noemen het bed inmiddels mijn commando centrum. Alles bij de hand en ik hou iedereen in de gaten. Dexamethason 8mg maakt me opgewekt. Te opgewekt misschien maar ik kan er niks aan doen. Behalve afgelopen zaterdag toen onze jongste dochter corona kreeg. Paniek bij mij, veel meer paniek dan ik had verwacht. Opgelopen in het verpleeghuis waar ze stage loopt. En we waren juist zo voorzichtig. Ze kwam sinds haar stage veel minder in huis en meestal met mondkapje en op afstand.  Gelukkig heeft ze milde klachten en zit ze op tijd in quarantaine. En gelukkig heeft ze haar eigen ruimte achter in de tuin. Verwarming, wc, warm water, koelkastje, waterkoker, tv, computer en het eten voor de deur. En gelukkig is Eric negatief getest en heb ik ook geen klachten. Gelukkig, gelukkig, gelukkig! Inmiddels de 2e bestraling gehad. Mijn broer gaat mee en ziet nu ook hoe slecht ik loop. Bij het ziekenhuis pakken we een rolstoel. Op de terugweg een mooie autorit. Binnendoor rijden we langs zoveel mogelijk kerstverlichting.

En tussendoor ook weer ontzettend genieten van onze oudste dochter die op sinterklaasavond onverwachts thuis komt met bonbons, appeltaart en een kaasje. Helaas is de jongste daar door corona niet bij.