52. Waar de pijn vandaan komt

Tijdens het videogesprek ruim een week geleden, was de plaatsvervangende oncoloog meteen alert. Het krachtverlies in de bovenbenen is zorgwekkend en kan te maken hebben met uitzaaiingen die tegen de ruggenwervel aandrukken. Hierdoor zou ik van de een op andere dag een dwarslaesie kunnen krijgen. Zo, meteen maar alles op tafel.. Maar eerst de ct scan afwachten die 2 dagen later al is ingepland. Op zondag om 8.30 uur.

2 dagen na de ct scan wordt Eric op zijn werk gebeld. We moeten met spoed naar het ziekenhuis. De uitslag is niet goed, er zijn inderdaad uitzaaiingen in de ruggenwervel.. Allerlei onderzoeken op de ehbo (4,5 uur) en 2 nachtjes op de afdeling medische oncologie. Mri scan, ct scan en ook meteen de eerste bestraling. Allemaal op 1 dag. Het is wel duidelijk dat hier veel spoed achter zit. Over een week volgt de tweede bestraling. Maar nu eerst een mooi weekend.

Vrijdag: Gisteren uit het ziekenhuis opgehaald door mijn jongste dochter en vandaag heeft Eric een extra vrije dag. Mijn broer komt onverwachts langs en ze gaan naar de viskraam op de markt. Daarna  gaan we verder met de ‘verbouwing’ van de woonkamer. Ik geef instructies en Eric doet het werk. De halve hoekbank moet eruit. En dat allemaal vanwege een ziekenhuisbed. “Als ik naar huis ga neem ik dit comfortabele bed mee” grapte ik flauw tegen een verpleegster. De dag erna wist de arts er al van en zei meteen dat ze dat voor mij kon regelen. Toch even getwijfeld want het is natuurlijk weer zo’n stap, maar wel een met veel voordelen. Makkelijker in- en uitstappen, minder pijn in de rug en ik hoef niet meer de trap op. Bij mijn ouders hadden we pas de laatste 2/3 dagen een bed in de woonkamer laten plaatsen. Achteraf veel te laat en zo jammer, daar heb ik van geleerd. Maar het nadeel is ook groot want ik lig niet meer naast Eric.. Uiteindelijk kiezen we samen toch voor zo lang mogelijk comfort. In het ziekenhuis met een verpleegster al druk aan het bedenken hoe ik het bed met het interieur ga matchen. Ik wil zo min mogelijk ziekenhuisbed. Met een satijnen dekbed en kleurrijke kussentjes is dat nu helemaal gelukt. ‘s Middags komt mijn oom onverwachts aanfietsen. Op zijn gele klompen 14 km heen en straks weer 14 km terug. Geen telefoon bij, niks. Gelukkig zijn we thuis. Kop koffie, 2 koeken en weer verder op de niet-elektrische-fiets. 85 jaar en nog zo kunnen genieten. Zelfs op deze koude, grijze dag. Wat een nostalgie. Onze oudste dochter komt een nachtje thuis en in de avond zitten we met z’n vijven burritos te eten. De vriend van de jongste is er ook. Ik krijg van hem een heerlijke Rituals geurkaars. Wat een verwennerij! Dankzij de ‘bakkunsten’ van onze meiden, wordt het een vrolijke en gekke avond.. De buurjongen en een vriend komen ook nog langs. Het loopt allemaal voorbij mijn bed in de woonkamer. (op 1,5 meter afstand)  Niemand lijkt  het een issue te vinden. Nooit gedacht dat deze stap zo makkelijk zou gaan.

Zaterdag: Iedereen heeft als een blok geslapen en een vriendin komt onverwachts langs met een enorme verrassingsmand. Donderdag zijn er ook al 3 bossen bloemen en een verrassingsmand afgegeven. Echt helemaal niet nodig maar zo ontzettend lief. En terwijl onze oudste dochter ‘s middags terug naar Breda rijdt, rijden Eric en ik richting de Utrechtse heuvelrug. Onderweg prachtige landgoederen en de allermooiste villa’s. De hond is ook mee en we lopen 40 minuten off road met de rollator door een indrukwekkend bos met eeuwenoude beukenbomen. We rijden door dorpjes die al helemaal in kerstsfeer zijn zoals Doorn en Rhenen. En opeens besef ik hoe bijzonder het is. Ik zie kerstbomen en kerstverlichting in mooie winkelstraten en even voelt het alsof het alleen voor mij is opgebouwd. Dit had ik in mei tijdens de hersenbestraling echt nooit gedacht. De eerste glimp van kerst 2020 is gehaald! Hier op de Utrechtse heuvelrug. Bij de Jumbo in Rhenen halen we broodjes en kaas. Hadden we zonder corona waarschijnlijk ook gedaan, niks zo gezellig als in de auto eten. Op de terugweg gaan we langs bij mijn schoonouders. Zelfgebakken citroencake op de bank en Limburgse vlaai en een bloemetje voor thuis. Meegebracht door mijn schoonzusje uit Maastricht. Ik blijf het zeggen, wat een verwennerij. ‘s Avonds tijdens het zappen, de eerste grote Duitse kerstshow op tv. Das grosse Adventsfest! Nu kan de kerstsfeer echt beginnen. Haha zo ontzettend fout en kneuterig. We kijken het helemaal af.

Zondag: Na het ontbijt gaat Eric langs bij een vriend en even lekker de bossen in. De rest van de dag zijn we samen thuis. Dat we ook in onze situatie niet de hele tijd op elkaars lip moeten zitten, bewijzen de kleine irritaties wel. “Hoezo moet je 4 x naar boven en kom je iedere keer met een verkeerd vest terug? Ik zeg toch lichtroze.” De eerste was geel, de tweede bruin en de derde donkerpaars.. hoe kan dat?? Maar ja, wat boeit het ook eigenlijk.. En “waarom moet dat ding op de keukenkast 20cm opgeschoven worden?” “Doe het nou maar gewoon ik kan het zelf nou eenmaal niet.” Hoewel Eric echt alles voor me doet en nooit klaagt, is hulp vragen niet makkelijk. Maar hulp geven op dingen die je zelf totaal onzinnig vindt, is misschien ook best moeilijk? haha. “Oh Eric nog 1 ding, de zijkant van de hoekbank (die nu geen hoekbank meer is) moet nog even zwart gespoten worden.” “Oh no, pffff.”