47. Hormoonkuur

Ik weet niet wat er de afgelopen 3 weken precies gebeurt is. Ik weet wel dat ik vanavond voor het eerst de afwas heb gedaan en dat het toch wel een soort van hoogtepunt was.

Nadat de hersenbestralingen klaar waren begon de hormoonkuur. Na 2 injecties en iedere dag 1 capsule, werd ik duizelig. Geen goed begin, ik was pas 2,5 week begonnen. Toen kwam de koorts en moest ik me melden op de ehbo van het Radboud. Koorts in coronatijd dus eerst 3 dagen naar een 1-persoonskamer op de ‘corona-verdachte-afdeling’.  2 testen en longfoto’s, gelukkig alles negatief.  Ik kwam erachter dat de hormoonkuur eigenlijk een soort van chemo was. (onwetende oen die ik ben) Wel een met over het algemeen weinig bijwerkingen maar bij mij pakte dat toch weer anders uit. Te weinig witte bloedlichaampjes, totale uitputting, koorts, geen etenslust en 11 dagen ziekenhuis. Ik weet dat er mensen zijn die veel langer in het ziekenhuis liggen onder veel zwaardere condities. Ik denk veel aan ouderen die iedere dag zitten te wachten op het einde, uitzichtloos. Aan mensen die het leven mentaal niet aankunnen, aan  mensen in arme landen die niet eens goede zorg kunnen krijgen.. Maar relativeren gaat niet altijd even goed en als ik het puur over mezelf heb, deze dagen in het ziekenhuis vielen me gewoon heel erg zwaar. Op een 2-persoonskamer op de afdeling medische oncologie, samen met mijn opeens overgevoelige neus(?) wat een hel! De douchegeuren in de ochtend, de deodorant van mijn buurvrouw, mijn eigen kledinggeur.. de kauwgom in mijn laatje.. alles had een door en door penetrante lucht. Zo erg dat ik het ochtend nr. 11 echt niet meer aan kon. Zo ontzettend misselijk van alle geuren. Tel daar de 2 kenaus van de voedingsafdeling bij op en het was echt onmogelijk om nog langer te blijven. Want alle dagen dat ik bijna niks kon eten werd er op me ingehamerd. En als ik weer iets liet staan werd er zuur gekeken, tot ik deze ochtend uit frustratie een krentenbrood met boter en jam maar in mijn toilettas stopte. Toen wist ik dat het tijd werd om naar huis te gaan en de kenaus een onzichtbare dikke middelvinger te geven. 

Opstandig was ik. Nog nooit eerder zo geweest. Dus nadat ik bij een verpleegster had aangegeven dat ik naar huis wilde, werd de arts erbij geroepen. “Ik hoor dat u naar huis wil?” “Nou ik wil niet alleen naar huis, ik ga naar huis.” En als extra statement; “ik weet wat mijn rechten zijn als patiënt”. (oeps)  2 uur later zat ik bij Eric in de auto. Zo ontzettend fijn! 

Helaas ging het thuis niet beter. Geen energie, geen etenslust, geen levenslust. Alleen maar liggen in bed en op de bank. Slapen en voor me uit staren. Geen interesse in tv, tuin, mooi weer of wat dan ook. De koorts was wel weg. 5 dagen later een moeilijk maar fijn gesprek met de huisarts en de oncoloog. Gesprekken over de regie in eigen handen houden. Ik wil stoppen met de behandelingen. Eric en de meiden weten het ook en het zijn tot nu toe onze allermoeilijkste dagen.. zo ontzettend verdrietig en onwerkelijk. En misschien toch iets te voorbarig? Want de artsen willen me graag nog een oppepper met dexamethason proberen te geven en wonder boven wonder lijkt het te werken.. in 3 dagen tijd voel ik me levendiger en energieker. Ongelooflijk wat pillen kunnen doen.