44. moe van het moed verzamelen
“Ben je nog zo moe?” “ja, ik voel me niet echt fit.” Dit is gelogen en sowieso een understatement maar ik weet gewoon niet hoe ik het anders uit moet leggen.
Moe in mijn hoofd. Meer psychisch dan lichamelijk. Steeds vaker denk ik, ik moet hulp zoeken, ik kan dit niet meer alleen. Deze weg eist steeds meer moed. Moed die ik steeds minder heb. Steeds vaker vraag ik me af waarom ik nog ga werken en begint het steeds meer op een toneelstukje te lijken maar tegelijkertijd weet ik dat ik dit niet op wil geven. Het hoort bij mijn dagelijks leventje. Het gewone dagelijks leven dat ik zo lang mogelijk vast wil houden. Dus ja ik ben moe! Moe van de schildklier, moe van de borst, moe van de kanker, de uitzaaiingen, moe van de longen, van het ziekenhuis, de onderzoeken en de behandelingen. Moe van de onzekerheid en moe van de angst. En sinds 4 dagen moe van het woord botscan.
Al honderden scans gehad maar deze is nieuw. Gek hoe je aan alles went en je steeds je grenzen blijft verleggen. Eerst was daar het Elkerliek ziekenhuis, de internist. De schildkliertumor, de operaties en de intensieve behandelingen met radio actief jodium. Toen de echo, de mri scan, ct scan, petscan, contrastvloeistof. En toen kwamen de uitzaaiingen. Dat had echt veel tijd nodig om aan te wennen. Het woord ongeneeslijk ook. Het woord kanker ben ik trouwens nog steeds niet aan gewend.. Toen het Radboud ziekenhuis, de mammografies en de borstpuncties. Het woord borstkanker.. Het Maasziekenhuis, de operaties incl. amputatie. De prothese-bh. De chemo, het haarverlies, de pruik, de hormoonpillen en tussendoor de scans, scans, scans. En toen de uitzaaiingen van de borst.. heel diep moest ik gaan om nog een sprankje hoop te kunnen vinden. De longbiopsies. De IC-afdeling met klaplong en bloedingen en de Eerste Hulp afdeling met longontsteking en longembolie. Opnieuw moest ik wennen aan de chemo en nieuw waren de bestralingen en ook de wietolie. De zoveelste oncoloog, endocrinoloog, radioloog was ook altijd weer wennen en de case manager ook. Dus nogmaals, ja ik ben moe. Moe van het woord botscan maar vooral moe van het moed verzamelen.
6 reacties
Hoeveel afleiding geeft werk je nog en hoeveel energie levert het op, na het woord ongeneselijk begreep ik het niet helemaal meer. Kanker hebben is hard werken, ook al is dat richting graf bemerk ik steeds vaker. Ook al heb ik makkelijk lullen ik had al heel vroeg besloten te stoppen met alle ( onnodige) ziekenhuis bezoeken nadat de term palliatief was gevallen. De te nemen keuzes vreten energie, sterkte en heel veel daarvan
Bedankt voor je reactie Ron. Op de meeste dagen levert het zeker nog wel energie op maar op sommige dagen ook helemaal niet.. iets om over na te denken idd. Jij ook heel veel sterkte. Groetjes linda
Beste LindaAnnaRosa,
Je stelt twee vragen: moet ik hulp zoeken, en waarom ga ik nog werken?
Voor mij speelden diezelfde twee vragen na de diagnose uitgezaaide borstkanker, dus ik wil graag mijn ervaringen met je delen.
Ik heb al snel na de diagnose doorverwijzing gevraagd en gekregen naar de medisch psycholoog van het ziekenhuis. Net als jij dacht ik: ik kan dit niet alleen. Het heeft mij enorm geholpen, juist ook met de tweede vraag die jij stelt: of ik nog zou gaan werken.
Bij mij was het antwoord, dat het beter voor me was om met werken te stoppen. Mijn eigenlijke werk (onderwijs) kon ik niet meer, want dat is topsport. En van klusjes in de marge werd ik doodongelukkig, het confronteerde mij er alleen maar meer mee dat mijn rol was uitgespeeld.
Ik heb er veel verdriet om gehad, maar nu ben ik blij dat het niet meer hoeft. Het heeft ook ruimte gecreëerd om heel andere, nieuwe dingen te gaan doen en zelfs nog nieuwe vrienden te maken.
Natuurlijk zou het bij jou heel anders uit kunnen pakken; misschien is je werk niet belastend en een belangrijk houvast voor jou.
Maar ik zou je wel in overweging willen geven: gun jezelf ondersteuning. Wat je meemaakt is onnoemelijk zwaar. Waarom zou je dat allemaal alleen moeten opknappen?
Misschien heb je iets aan het bovenstaande; zo niet, leg het gewoon naast je neer.
Ik wens je veel sterkte,
Hanneke
Nu dan eindelijk toch een afspraak gemaakt voor psychische hulp. Hopelijk helpt dat ook voor mij. Dankjewel voor je advies Hanneke! En ook voor jou veel sterkte.
Lieverd,
Oh wat kan ik het me nog goed herinneren het werk, ziek zijn alle onderzoeken. Keuzes maken die moeilijk zijn. Zoeken waar je gelukkig van wordt. Ik ben zo.blij dat ik niet meer werk en dingen kan doen die ik wil, wanneer ik die wil doen. Niemand kan dat moment uit kiezen alleen jij. Ik hoop zo dat je je rust vind en ook wat kunt genieten van je leven.
Dankjewel lieve Pasje.