45. Grip kwijt

Was ik de vorige keer nog bang voor het woordje botscan, nu ben ik al heel wat woordjes verder. Zoals zitbot, botbiopsie en botboor.. Er is veel gebeurd en de grip raakt langzaam kwijt.

Mijn eerste afspraak bij afdeling medische psychologie. Dat ik deze stap na 19 jaar eindelijk ging nemen maakte me best een beetje trots. Jammer dat de receptioniste vergat om me aan te melden en de psycholoog ook niet dacht, waar blijft die vrouw, ik zal eens gaan kijken. Dus na een half uur wachten in een lege(!) wachtkamer, spontaan en vrijwillig vertrokken. Als dit medische psychologie is dan bedank ik daarvoor. De voicemails die volgden, niet meer afgeluisterd.

En toen kwam de pijn in mijn nek en het ziek melden. Zolang mogelijk doorwerken oké, maar als je steeds vaker hoopt dat collega’s je voorbij lopen omdat je gewoon te moe bent om nog een fatsoenlijk gesprek te kunnen aanknopen, wordt het tijd om voor jezelf knopen door te hakken. En gek genoeg geeft het me rust en voel ik me helemaal niet schuldig of nutteloos. Werk lijkt opeens zo onbelangrijk. Mijn tijd komt wel weer. Of niet. Het is zoals het is.

En dan volgt er de zoveelste pet scan met radio actief jodium en ct scan met contrastvloeistof. Hier hangt heel veel van af. Dat er uitzaaiingen in de botten kunnen zitten ben ik eigenlijk al van overtuigd. Ik voel het aan mijn lichaam. Stijve spieren, zere botten en die uitputtende vermoeidheid. Maar dat de uitslag zo slecht zou zijn.. De uitzaaiingen zitten niet meer ‘alleen in de longen’ maar op allerlei verschillende plekken zoals bekken, bijnier, eierstok en botten.. Om erachter te komen welke uitzaaiing van welke soort is (schildklier of borst) gaan ze binnenkort biopten nemen. De arts heeft nog steeds hoop dat ik na dit hele traject weer in rustiger vaarwater terecht kan komen. Aangeslagen maar niet echt super verdrietig, rijden Eric en ik vanuit het ziekenhuis binnendoor naar Duitsland. Het lijkt nog niet echt door te dringen.. We doen inkopen in een grote supermarkt, eten een broodje met koffie/cola en hebben gek genoeg een hele leuke dag.

En dan dus de botbiopsie. Expres niet gegoogeld, ik laat het op me afkomen. Op de verpleegafdeling van de medische oncologie zijn veel bedden leeg ivm het coronavirus dus duik ik meteen het eerste beste bed in. Deze kamer ken ik goed. Hier heb ik ook de chemo’s gekregen. Van de lieve verpleegster krijg ik 2 dekens. Boek erbij en de tijd zo relaxed mogelijk zien door te komen. In het bijna lege ziekenhuis word ik met bed en al door de lange gang naar de radiologie gereden. Het voelt bijzonder en beangstigend tegelijk dat ik ondanks de corona crisis toch nog deze onderzoeken krijg. Blijkbaar ben ik een groter spoedgeval dan dat ik zelf wil geloven. Het onderzoek is heftiger dan gedacht. Onder plaatselijke verdoving halen ze 2 biopten uit mijn zitbot. Met lippenstift kom ik binnen en met de mascara op mijn wangen ga ik 3 kwartier later weer naar buiten. Na 2 uur bedrust mag ik naar huis en terwijl ik naar de auto strompel heb ik voor mezelf besloten dat dit mijn laatste biopt ever is.