42. Het dilemma tussen eerlijk zijn of zelf dragen

Ik zit op de scooter terug naar huis. Een uur geleden gehoord wat de uitslag is van de longbiopsie. Het is van de borst.. De uitzaaiingen in mijn longen, al jaren overtuigd dat die van de schildklier waren, zijn dus toch van de borst. Of erger, ook van de borst.

Kleine stapjes richting de dood. Die ben ik al heel wat jaren aan het maken. Maar dit voelt als een hele, hele grote stap.. De donkerte en de angst die ik voel is echt niet te beschrijven. Ruim een kwartier zit ik versteend van angst op een bankje en ben ik even niet op deze wereld. Pas als ik weer op de scooter zit weet ik, ik ben er nog wel. En ik kan deze uitslag op 2 manieren door gaan maken. Ik kan er eerlijk over zijn, in huilen uitbarsten en me er vanaf nu helemaal door laten verzwelgen of ik kan me sterk houden en het zoveel mogelijk alleen (en met Eric) blijven dragen. Mijn keuze gaat uit naar het laatste. Net als mijn moeder altijd gedaan heeft. Familie en vrienden er zo weinig mogelijk mee belasten. Daar ben ik goed in en zo heb ik het tot nu toe altijd gedaan. En ik weet dat ik dat ook nu, ondanks mijn angst, nog steeds zou kunnen. Het is voor mij echt de makkelijkste weg! Maar ik weet ook dat mijn kinderen mij dit misschien kwalijk gaan nemen. Net als ik het mijn moeder ook kwalijk nam. Want allebei mijn ouders ben ik verloren zonder dat ik wist wat er qua gezondheid speelde. En daardoor niet echt goed afscheid van ze kunnen nemen. Eerst mijn vader waar ze pas 2 dagen voor zijn dood, eerlijk over waren dat het kanker was. (het was al die tijd daarvoor gewoon ‘een ontsteking’) En 6 jaar later mijn moeder die tot een paar weken voor haar dood, ook ‘vergeten’ was te vertellen dat ze bijna haar halve leven met kanker te maken had. Dus ja, dat nam ik hun wel kwalijk. In het begin tenminste. Toen ik later eenmaal inzag dat ze dit zélf zo hadden gewild en het voor hun waarschijnlijk de makkelijkste manier was om er mee om te gaan, (zo weinig mogelijk over praten en geen gevoelens delen) had ik er vrede mee. Ik hoop mijn kinderen ook..

Nog een half uurtje scooteren tot ik thuis ben. Mijn gedachten gaan iedere minuut een andere kant op. Eerlijk zijn over mijn toekomst of zo lang mogelijk zelf blijven dragen..?