41. Wachten op klachten

Soms overvalt het me. Dan lig ik in bad en denk ik, hoe vaak kan ik hier nog naar die gele en roze badjas kijken. Hoelang nog? Alles wat vanzelfsprekend lijkt, is opeens bijzonder.

Ondanks dat ik me de laatste tijd enorm verdrietig kan voelen, ben ik ook nog steeds gelukkig. En dankbaar. Ik ben niet boos en, op een enkele keer na, ben ik ook niet bang. Ik voel alleen verdriet want ik vind het zo jammer. Ik heb nog zo ontzettend veel plannen. En als ik aan Eric en de kinderen denk dan.. ja dan breekt mijn hart.

Want het gaat niet goed. De ct scan van 4 weken geleden liet duidelijk meer en grotere uitzaaiingen op de longen zien. Dit werd vertelt op de dag dat mijn jongste dochter voor het eerst meeging naar een controle afspraak bij de endocrinoloog. Ze studeert verpleegkunde dus dit leek haar (en mij) wel interessant. Gewoon om eens te kijken hoe het er op zo'n afspraak aan toe gaat. En voor de gezelligheid in de auto natuurlijk, met keiharde muziek. Geen moment gedacht aan deze heftige uitslag. Achteraf weer zo ontzettend naïef.

En nu krijg ik deze week opnieuw een longbiopsie. Gelukkig onder algehele narcose dankzij 2 eerdere mislukte pogingen en mijn slechte ervaringen (zie blog 6 en 34)
Daarna is het wachten op klachten. Want pas als ik lichaamlijke klachten krijg (die ik tot nu toe helemaal niet heb) beginnen ze met afremmende medicijnen. Met als mogelijke bijwerkingen; vermoeidheid, misselijk, diarree en haaruitval. Maar laat ik daar vooral niet teveel aan denken of over schrijven. Ik ga gewoon proberen er het beste van te maken, zoals ik al bijna 19 jaar mag doen. Gewoon het beste ervan maken.