4. another day in hospital
2012: Israel, de Gazastrook, Hamas, raketaanvallen, gewonden, doden, onschuldige burgers, kinderen zelfs… en dan zit ik me hier in mijn veilige huisje druk te maken om een ziekenhuisonderzoek? Ja, inderdaad, sorry maar toch wel.
Een ziekenhuis went nooit. Tenminste, niet voor mij. Ik voel me er een ander mens, het is een andere wereld. Ik krijg er hoge bloeddruk van, het is confronterend. Een garage waar de auto’s een voor een gekeurd worden. Nog net geen schroothoop. Ik vind het niks en mijn tranen zitten er hoger dan normaal. Maar ik ben wel blij dat ze er zijn! Ja, ik ben heel dankbaar voor alle goede zorgen die ik de afgelopen jaren al gekregen heb. En dankbaar dat het in ons land zo goed geregeld is! Om zo’n ziekenhuisbezoek toch zo aangenaam mogelijk te maken, of in ieder geval een beetje op te leuken, maak ik er meestal een dagje uit van. (een van de voordelen van werken in de avonduren) Een zo leuk mogelijke dag zodat ik me er zelfs op kan verheugen. Zo’n leuke dag dat mijn man Eric per ongeluk kan zeggen “veel plezier” in plaats van “sterkte”. Eerst het onaangename afhandelen en dan de beloning, of andersom. Bijvoorbeeld de stad in of door een mooie wijk wandelen of een dorpje in de buurt bezoeken. Vooral de omgeving van Nijmegen heb ik al aardig leren kennen. Toen ik mijn eerste therapie met radio-actief-jodium kreeg ben ik na 3 dagen in het ziekenhuis, met mijn logeertas van Nijmegen naar Cuijk gelopen. (15 km) Op dat moment eigenlijk niet te doen maar zo’n heerlijk gevoel van vrijheid! Van de nood een deugd maken. Het helpt echt!
Vandaag (23 nov) de mammografie gehad. Ik voel me als een koe die uitgemolken is. (voor zover ik denk dat ik weet hoe een koe zich voelt als ie uitgemolken is, wat ik niet hoop voor die koe) Nu schrijf ik dit wel lekker vrolijk en luchtig maar het was echt een heel vervelende dag. Niet de heenreis ernaartoe. Die was geweldig. Heerlijk op de fiets vanuit Eric zijn werk in Uden, tot aan het ziekenhuis in Nijmegen. Wind in de rug en genieten van het Hollandse weer en landschap. Vol goede moed. Heerlijk! Na snel nog een tussenstop bij de Hema en de Intratuin moet ik er dan om 13.00 uur toch echt aan geloven. Met gezonde tegenzin parkeer ik mijn fiets bij de hoofdingang van het UMC Radboud en daar blijft ie de komende 4 uur staan. Langer dan verwacht want ook dit is weer een echt kankeronderzoek. (met onverwachtse wendingen en complotten) De mammografie is verontrustend dus er volgt een echo. De echo is ook verontrustend dus er volgt een bioptie. Van het een komt het ander. In de wachtkamer, tijdens de mammografie, weer in de volle wachtkamer, op de gang, op de wc, bij het koffie apparaat, overal hou ik me goed en heb ik nergens last van en dan lig ik op de onderzoekstafel voor een doodgewone echo en dan komen ineens de tranen. (met tuiten) Ik wil dit niet meer! Ik heb allang in de gaten dat dit niet om de schildklier gaat en ook niet om mijn longen, dit is iets nieuws, iets waar ik tot nu toe nog niet mee te maken heb gehad. Maar dit is toch niet erger dan ik al heb meegemaakt? Ik ben al ongeneeslijk dus wat lig ik me hier nou druk te maken? Maar ik wil dit niet!! Ik kan er niks meer bij hebben! Na een fijn en geduldig gesprek met de dokter blijf ik huilerig maar ik word al snel afgeleid door het onderzoek dat volgt. Er wordt 6 x in mijn rechterborst geprikt (4 naalden voor de verdoving en 2 naalden voor de punctie) en er wordt 4 x in mijn oksel geprikt, zonder verdoving. Ik wil niemand bang maken maar het voelt alsof ik een gratis tepelpiercing heb gekregen met een gratis zware ketting eraan. Gelukkig duurt dit nare gevoel niet heel erg lang maar de herinnering eraan zal nog vaak mijn tanden doen klemmen. Buiten staat Eric me op te wachten, de fiets gaat in de auto en op de terugweg jank ik me kapot.
Het is de maandag na de vrijdag. Met een bont en blauwe borst fiets ik opnieuw vol goede moed richting Nijmegen. Ik laat me toch zeker niet kisten! Ik fiets van huis tot aan Grave en van daaruit pikt Eric me met de auto op. Waar we voor vreesden wordt werkelijkheid. Ik heb er nog een nieuwe kankersoort bij.. borstkanker. Wat moet ik met zo’n uitslag? Het voelt als een straf van God. Dit kan toch niet?? Hoe moet ik ooit de draad weer oppakken? Mijn wereld lijkt voor de zoveelste keer in te storten. Schildklierkanker én borstkanker? Moeten we hier nou om lachen of huilen? Hoe dan ook, binnenkort krijg ik een borstbesparende operatie en daarna 5 weken bestraling.
Woensdag staat mijn huisarts onverwachts op de stoep. Ik herken hem niet, zo weinig ben ik daar geweest. Hij lijkt op een Jehovagetuige en ik wil hem bijna wegsturen maar een piepklein stemmetje zegt dat ik hem toch ergens van ken. Ik wist niet eens dat huisartsen echt langs huizen komen. Hooguit als je op sterven ligt. Het eerste wat door me heen schiet is dat het dan toch wel ernstig met me gesteld moet zijn. Hij wil weten hoe het met me gaat. Tijdens ons gesprek heb ik hem opgebiecht waar ik bang voor ben. Het moment waarop ik klachten krijg, daar ben ik echt bang voor. Op dit moment kan ik alles nog. Als ik naar Nijmegen wil fietsen, dan fiets ik naar Nijmegen. Als ik mijn linkerarm omhoog wil tillen, til ik mijn linkerarm omhoog. Het moment dat dit alles gaat veranderen, aan dat moment moet ik echt niet denken. Als ik daaraan denk voelt het alsof ik aan de rand sta van een heel diep en donker gat.
Donderdag fietsdag. Ik fiets van Uden naar Nijmegen. Onderweg vliegt er een groep ganzen over. Je weet wel, in zo’n mooie v-vorm, waarschijnlijk op weg naar Afrika. Ik wil het uitschreeuwen “kan ik niet met jullie mee??!!!” 25 km verder, op de Maasbrug bij Gennep, voel ik me net zo vrij als die vogels, ook al moet ik vanaf nu naar het noorden. In het Radboud heb ik een gesprek met de chirurg. Alles wat ik niet wil weten wordt uitgelegd. Het enige waar ik aan kan denken is dat ik zodadelijk weer op de fiets zit en dat Eric me, voor het donker, ergens op komt halen en dat we dan gezellig samen in de auto terug naar huis rijden en dat ik dan mijn lieve kinderen weer zie.