5. de realiteit
De realiteit is dat mensen echt doodgaan aan kanker. Vandaag ben ik opnieuw keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Bibian H. is dood.
Als ik in bad zit lees ik meestal oude tijdschriften, gekregen van mijn lieve overbuurvrouw. Ik kan er enorm van genieten ook al loop ik een half jaar achter en lees ik midden in de winter, artikelen over de zomer. Totdat ik een column ontdekte in de Margriet, geschreven door Bibian. Dat was wel even schrikken want ook zij was ongeneeslijk ziek. Ze schreef een column over haar leven. Ze was zo ontzettend positief en energiek, ze had 3 jonge kinderen en een heel fijn leven. Nog lang niet klaar om dood te gaan. Een paar maanden volgde ik haar leven, zag haar foto’s en herkende veel. We zaten in hetzelfde schuitje, het was of ik haar kende. Ooit zou ik contact met haar gaan maken. Sinds een paar weken is mijn oude stapel op en ben ik ongeveer bij juni gebleven. Vorige week in het ziekenhuis, zag ik de nieuwste Magriet dus greep ik mijn kans. Hoe is het nu met Bibian? Haar column stond er niet in. Misschien was ze te ziek en heeft ze een weekje overgeslagen? Veel te bang voor slecht nieuws durfde ik haar naam niet te googelen. Tot aan deze ochtend, 4 december. Ik kom bij haar facebook pagina. Het staat er zwart op wit. 'Op 25 juli 2012 is onze lieve, dappere Bibian gestorven.' Ik moet het 5 x lezen en kan het nog steeds niet geloven.
Ik heb net zitten googelen op uitgezaaide borstkanker en all I can do is pray. Bidden dat de uitzaaiingen op mijn longen niet van de borstkanker zijn maar 'gewoon' van de schildklier. Aanstaande maandag gaan ze dit met een longbioptie onderzoeken en tot die tijd zal ik blijven bidden. Vandaag bij de fysiotherapeut en zij reageerde vol afschuw op mijn verhaal. Ze was al met veel patiënten in aanraking gekomen maar dit sloeg alles. Door de reactie van anderen zie ik pas hoe ernstig het met me gesteld is. Ik weet het wel, maar het dringt niet altijd door. “Mieren slapen nooit en gisteren hebben 10 miljoen mensen zitten gourmetten” dit is wat mijn oudste dochter mij voorleest van twitter. Gelukkig, wij hebben ook gegourmet en ondanks alles, een hele leuke sinterklaasavond gehad.
Ondanks mijn pogingen om meer open te zijn over mijn situatie, merk ik dat ik vaak nog steeds verstar als mensen naar mijn ziekte vragen. Ik wil en kan er niet altijd over praten. Schrijven daarentegen gaat veel makkelijker. Het is niet dat ik er nooit over wil praten maar niet op ieder moment. Vandaag bijvoorbeeld. Eric heeft een vrije dag dus er staat een leuk en lang weekend voor de deur. We beginnen met een rondje wandelen door ons dorp. Met warme laarzen aan door het eerste pak sneeuw op weg naar de markt. Leuk! Eenmaal thuis sta ik in de keuken onbezorgd en vrolijk van onze marktaankopen een groentesapje te maken, hmmmm, ananas met broccoli. Straks de kinderen thuis en samen warme chocomelk drinken, vanavond frietjes bakken en The Voice of Holland kijken. Morgen naar een Duitse kerstmarkt en zondag de kerstboom zetten. Als er dan (in plaats van dat leuke, lange weekend) iemand voor de deur staat die goedbedoeld wil weten hoe het gesprek met de chirurg was, moet je echt even omschakelen en voel je meteen die donkere wolk weer boven je hangen. Dus vandaar op deze manier. Om zelf te bepalen of en wanneer ik iedereen op de hoogte breng en voor de rest gewoon heerlijk over koetjes en kalfjes te kunnen blijven praten.