39. Throwback chemo 2017

“Hoe gaat het met je?”  “Goed, ik ben alles weer vergeten.”



En dan kom ik deze memo's tegen uit die rotte chemotijd. -Bijna aan het eind van de chemo en dit ben ik. 12 infusen en 364 pillen verder en alle energie is weg. Een aanslag op je lichaam, waar is mijn levenslust gebleven? In plaats daarvan een slap en uitgeblust gevoel. Toen nog volop aan het mozaieken in de hoop dat dat me door de chemo heen zou slepen, nu weet ik wel beter. Nergens meer interesse in. Het is midden in de nacht en ik lig in onze benb, van alle gemakken voorzien. Eigenlijk geen echte reden tot klagen maar ik klaag wel. Want ik kan niet tegen ziek zijn! Het gevecht met jezelf. Je over de pijn heenzetten of er juist aan toe durven geven? Hoe doen anderen dat toch? Dit keer is het misselijk, overgeven en maagpijn. Wat is het de volgende keer? Ik wil geen lang ziektebed, ik wil alles onder controle hebben. Het huis, de administratie en de pijn. Ik maak me zorgen om de kinderen. Om Eric en om mijn moeder. Het is donker en stil, ik zit in mijn diepste angst. Alleen Eric kent mij zo. Wanhopig, angstig en zonder moed. Hoezo denken mensen dat ik sterk ben? Had ik maar wat meer vertrouwen in het eindresultaat. Dat zou het al wat makkelijker maken. En dan die chemopillen, het voelt zo onnatuurlijk om ze iedere dag in te nemen. Je mag ze niet aanraken, niet breken en niet te lang in je mond houden. Maar je mag ze wel doorslikken?! Mijn lichaam en geest protesteert. Het leven is mooi maar nu even niet.-

-Nu het cliche van ‘ik ben zo moe’ de kop op steekt..tja dat moet je zelf onder controle zien te houden. Een schop onder je kont en niet zeuren. Toch voel ik dat ik ondanks mijn gezond verstand de verkeerde kant op ga. Dat ik, geheel tegen mijn zin in behoorlijke negatieve gedachtes krijg. Zo van; al is de uitslag straks positief, het komt uiteindelijk toch niet goed. En dan al die verwachtingen die weer groter worden. Want natuurlijk wordt er na de chemo verwacht dat je de draad weer oppakt. Niet dat ik dat van andere hoor (helemaal niet zelfs!) maar ik hoor het wel van mezelf. Lang genoeg geluierd dacht ik zo. Maar de stap is groter dan je denkt. Een soort van onzichtbare blokkade. Vandaag zat ik opeens zomaar stevig jankend op de fiets. Zo verdrietig dat ik wel 15 km naar mijn moeder kan fietsen maar het niet voor elkaar krijg om in de auto te stappen en naar mijn werk te rijden. Een sterk gevoel dat ik het allemaal niet meer kan. Het gewone werkende leven. Want eigenlijk ben ik te moe maar wie is dat niet? En eigenlijk wil ik alleen nog maar leuke dingen doen, maar wie wil dat niet? En wat voor egoistisch voorbeeld ben je dan? Gewoon de knop om en de eerste stap zetten.
Het zit allemaal tussen je oren. Als je geest zwak is ben je verloren.-