28. chemo 2.0

Vrijdag 19 mei. 2 maanden op gewacht en nu de eerste chemo. Mijn oudste dochter gaat mee. Zo’n prestatie! Supertrots op haar en wat een steun!

Met een doos vol chemopillen (112 stuks) loop ik door de regen terug naar de auto. Mijn dochter is vanwege een afspraak al eerder met de trein naar huis gegaan. Een onverwachts lange en vermoeiende dag. 6,5 uur in het ziekenhuis voor een chemo infuus van 10 minuten. En dat allemaal dankzij mijn chaotische oncoloog. Allerliefste dr. Van Hoesel waarom ging u toch met pensioen en zit ik nu al bijna 2 jaar opgescheept met die verrekte dr. @#$*. Maar goed, de eerste chemo zit er op en straks thuis nog 4 pillen. Meteen al een heel andere chemokuur dan 4 jaar geleden. Mijn duim begint er nu al van te tintelen of lijkt dat maar zo? “Moed blijven houden” zei de verpleegster op de afdeling. En, “niet te lang tobben met eventuele bijwerkingen want je hebt al genoeg om over te tobben” zei de lieve apotheekster. “Gewoon bij twijfel meteen bellen” zeiden ze allemaal. Laagdrempelig bellen heet dat tegenwoordig.. mooi! Allemaal lieve behulpzame mensen behalve de oncoloog. Die was aan het genieten van haar vrije dag en wij moesten het hier maar uitzoeken. Hoe zei ze dat ook weer toen ze een poos geleden was vergeten om mij te bellen? “Als ik in het ziekenhuis ben denk ik wel aan mijn patienten maar thuis niet.” En bedankt maar weer. Of die andere keer dat ze juist wel belde maar niet wist waarom we die telefonische afspraak (die we niet hadden) eigenlijk hadden.. Of die 2 mammografieën in 2 maanden tijd.. en al die andere dubbele afspraken? Maar ik dwaal af. In ieder geval waren ook vandaag alle afspraken verkeerd ingepland. Het bloedprikken en een gesprek met haarzelf (!) waren helemaal niet ingepland en dan was ze ook nog vergeten de chemo vrij te geven..!! Na veel op en neer gebel, wachten en onduidelijkheid, werd me al verteld dat de chemo vandaag niet door zou gaan. Maar na de middagpauze kwam de dienstdoende oncoloog toch nog orde in de chaos scheppen. De chaos die dr. @#$* heet. Ook al werd dat niet letterlijk zo gezegd, ik kon het aan alles merken. Want niet voor niets werd er ’s ochtends al gevraagd of ik een andere oncoloog zou willen. En werd er tussen neus en lippen door, de tip gegeven om een officiele klacht in te dienen. Waarschijnlijk wisten ze op de afdeling nog veel meer over dr. @#$* dan ik. Maar uiteindelijk voel ik me toch vooral opgelucht. De chemo is doorgegaan en bovendien heb ik een nieuwe oncoloog.