23. schieten maar

Vandaag de echo met borstbioptie. Eerst nog even bloedprikken en dan 2,5 uur wachten op het stollingsonderzoek. Als het bloed niet genoeg stolt gaat de bioptie niet door. Ik hoop er stiekem op. Ik ben niet gauw bang voor een onderzoek en laat het meestal gewoon over me heen komen maar dit keer is het toch anders. De slechte ervaringen in het verleden doen me geen goed. Ik heb mezelf van tevoren ook serieus afgevraagd of ik dit nog wel wil. Het liefst zou ik nu naar buiten lopen. Dan maar voor niks naar Nijmegen gereden, maakt me echt niet uit. Maar het bloed is goed en een kwartier later lig ik in de onderzoekskamer. Ik geef me over aan de jonge arts (30 jaar?) nadat ik eerst nog vraag of hij mijn longen niet gaat raken. Hij zegt dat die kans er wel is, maar dat hij dat echt niet gaat doen. Hij weet precies welke kant hij met zijn 'bioptie gun' op moet schieten. Waarom deze woorden?? Daar wordt een patiënt echt niet rustig van.. Nou okee dan, schieten maar. Ik hou mijn ogen stijf dicht en mijn adem in. Het lukt me dit keer niet om aan iets leuks te denken. Na 2 x schieten is er genoeg weefsel geraakt en kan ik weer naar huis. Alles is goed gegaan en ik heb er bijna niets van gevoeld. Zo’n ontzettende opluchting!