12. de chemotijd
Bijna 3 maanden verder. Al die tijd geen puf en vooral geen zin om te schrijven en toch wil ik nu schrijven over die ellendige chemotijd en niet over 3 weken als alles achter de rug is. Want achteraf is het makkelijk praten, te makkelijk. Dat bewijzen de vele interviews in tijdschriften en op tv. De interviews die pas worden gegeven als de mensen weer fatsoenlijk op de foto staan, als echte modellen aan het poseren om te laten zien hoe goed het met ze gaat. Vol trots dat ze 'het gevecht' gewonnen hebben. Nee, ik wil het echte chemogevoel naar boven halen nu het nog kan. Het gevoel van radeloosheid en verslagenheid, de huilbuien die ik gehad heb en de vermoeidheid die ik voelde. Het contrast van de vrolijke geluiden op straat en mijn eenzame, donkere kamer. Het gevoel dat de wereld aan je voorbij gaat. De hekel die je hebt aan de vieze smaak in je mond, je droge huid, je kale kop, je verminkte borst en je vermoeide en stijve lichaam. De momenten van boosheid en zelfmedelijden. De maanden dat je met een muts op in bed ligt en je het liefst wilt verstoppen voor alles en iedereen. De maanden zonder romantiek.
En ondanks bovenstaande opsomming, hoe gek het ook klinkt, gaat mijn chemotijd heel voorspoedig en weet ik dat ik eigenlijk niet mag klagen. Tot nu toe geen nare bijwerkingen zoals botpijn, infecties, overgeven, koorts. Geen onverwachte opnames in het ziekenhuis. De 3e chemo was het zwaarst maar voor de rest heb ik tussen de chemo’s door ook kunnen genieten. Oa. van een mooie en heel speciale, 2 daagse fietstocht langs de Niers in Duitsland met mijn jongste dochter. Verder heb ik gewandeld, gewinkeld, gewerkt (een paar keer geprobeerd althans) en zelfs gezwommen.
Het uitzicht op mijn kale kop en geamputeerde borst is nog steeds alleen voor mij. De mutsjes alleen voor mijn man, kinderen en moeder. En met mijn pruik heb ik nog steeds een haat-liefde verhouding maar intussen toch steeds meer liefde. Want dankzij mijn pruik gaat mijn leven op de goede dagen door. Op de slechte dagen; talloze huilbuien, machteloosheid. Een enkele keer heb ik me onbegrepen gevoeld en niet gesteund door vrienden en familie. Ik heb het gevoel gehad dat ik niet meer meetelde en dat het leven zonder mij verder ging. Ik heb me teruggetrokken.
Van de 18 weken chemotijd nog 3 te gaan. Ik kan niet wachten om mijn oude leventje weer op te pakken!