VRIESCOUPE FOUTE BOEL, DOODSBANG
Het grote grijze cyste kreng is op 8 december j.l. tijdens een proeflaparotomie verwijderd uit mijn lijf. Nadat uit de vriescoupe (sneltest) bleek dat het kwaadaardig was, is tijdens de operatie meteen overgegaan op een stadiëringsoperatie. Dat wil zeggen dat behalve de baarmoeder, eierstokken en de cyste, nu verder ook vetweefsel rond de organen en lymfeklieren verwijderd werden en biopten van specifieke plekken werden genomen. In plaats van tweeënhalf uur duurde de operatie nu 4 uur. Er waren verder geen zichtbare metastasen. Ik houd mijn hart vast morgen voor de uitslag. Doodsbang ben ik.
Laat ze verder niks hebben gevonden aub. Ik wil niet aan de chemo. Het kan zijn dat het bij deze operatie blijft en dat ik 5 jaar onder controle blijf. Daar hoop ik echt op. Het gaat me allemaal veel te snel. 6 weken geleden was er nog helemaal níets aan de hand, nu ben ik opeens kankerpatiënt. Hoe snel dat opeens gaat is verbijsterend. Mijn hoofd kan dat gewoon niet bijbenen.
Ongeloof overheerst gewoon, naast lichamelijke pijn en ongemak nu. 's Nachts moet ik er om de 2 uur uit om te plassen, wat niet snel gaat vanwege een heel groot verticaal trekkend pijnlijk litteken. En een ongehoorzame blaas die aangeeft dat ik NU moet plassen, terwijl ik zeg wacht even, houd het even op..
De operatie op dinsdag zelf en de gevolgen daarvan vond ik heel heftig. Drie dagen en nachten lig je gevangen aan toeters en bellen gekluisterd in een ziekenhuisbed. Waar 's nachts haast niet geslapen kan worden vanwege omgevingslawaai (alarmen, accu's leeg, pratende mensen, snurkende mensen, schema's die gevolgd worden door (hele lieve) verpleegkundigen, als je eindelijk eens wat slaapt wordt je gewekt voor eten of een meting). Gelukkig mocht ik op vrijdag al weer naar huis, volledig geradbraakt, met een heel groot pijnlijk litteken en een dikke buik en benen vol vocht.
Ik knap thuis nu wel sneller op, ik kan al weer wat dingen doen. Zoals zelf douchen, beetje rond schuifelen. Ik ben zelfs met mijn zoon "boodschappen" wezen doen. Lees: ik wandel en houd een winkelwagen vast en scan een boodschap, mijn zoon deed het "zware" werk. Ik doe heel voorzichtig en pak niks zwaars beet. Kan dat ook gewoon niet. Ik voel me lichamelijk een kwetsbaar object. Maar goed, dat zal wel beter worden na een paar weken.
Waar ik echt heel bang voor ben is morgen die uitslag van de verdere weefselonderzoeken. Want die zijn nu bekend, gisteren zijn ze besproken in het team, morgen krijg ik die pas te horen. Ik zit mentaal in doodsangst te bibberen in een hoekje, ik voel me heel erg laf en wil gewoon niet nog meer ellende. Ik vind het eigenlijk wel genoeg geweest allemaal. Ik besef dat die gynaecologische oncoloog er ook niets aan kan doen en dat hij me gewoon feiten gaat meedelen. Waar ik mee zal moeten dealen ongeacht wat die feiten ook zijn.
Omdat ik me erg laf voel, blijf ik steeds maar hopen dat het hier bij blijft. Aub, aub, laat er verder niet nog meer horror tevoorschijn komen.. Kop op, ik ga maar weer eens schuifelen en buiten wat naar de zon kijken. Afleiding blijft het grote toverwoord om hier doorheen te komen.