Widow's fire / huidhonger

Drie maanden na het overlijden van Jeff is er op mijn verjaardag een Tinderprofiel aangemaakt door vrienden. Ik vond het fijn weer gezien te worden, dat gevoel had ik al heel lang niet meer ervaren. Tijdens het ziektebed van Jeff draaide natuurlijk alles om hem en toen voelde ik me al niet meer gezien. 

Dat tinderen werd mijn escape from reality. Het bood afleiding van het rouwen en het maakte dat ik me (tijdelijk) minder alleen voelde. Ik ben me er compleet in verloren en in doorgeslagen. Ik snapte mezelf niet. Want hoe kan ik zo gauw alweer aandacht besteden aan een andere man? Vooral toen er opmerkingen over kwamen (van diezelfde vrienden trouwens) voelde ik me er meer en meer rot over. Maar het voelde ook zo enorm fijn om gezien te worden! Daarnaast wilde ik ook gewoonweg niet alleen blijven en Milou een zo normaal mogelijk gezin bieden. 

Ruim twee jaar heb ik geworsteld met die (schuld)gevoelens en het mezelf niet begrijpen. Tot ik de term Widow's fire tegenkwam afgelopen zomer:

Widow's fire is het ervaren van extreme lustgevoelens na het overlijden van je partner.

Er werd me meteen zoveel duidelijk. Ik heb me er aardig in verdiept en het was een wereld van herkenning. Echter is het een onderwerp waar weinig over gesproken wordt. Zelf vind ik het ook moeilijk om over te hebben, maar ik vind het ook belangrijk dat het bekender wordt. In het Nederlands is er helemaal weinig over te vinden. Er is, naar mijn mening, zelfs geen goede Nederlandse term voor. Huidhonger komt dan het meeste in de buurt: 

Huidhonger is de intense behoefte aan lichamelijk contact.

Huidhonger is ook een boek van Gemma Boormans en Esther Cohen (gratis te lezen bij kobo plus). Ik voelde me tijdens het lezen van dat boek en enkele websites/andere ervaringen enorm begrepen en snapte mijn eigen gevoelens ook veel beter. Blijkbaar kan dit normaal zijn in je rouwproces. Ik vind het zo fijn om me daar nu bewust van te zijn en wenste dat ik dat al eerder was. Dan had ik dingen heel anders aangepakt. Dan had ik, om te beginnen, al voorkomen dat dat Tinderprofiel aangemaakt werd. Dan had ik mezelf daar niet in kunnen verliezen. Maar ik kan het nu eenmaal niet veranderen. Ik weet nu dat dit mijn valkuil is en ik doe er alles aan om er niet opnieuw in te vallen. De gevoelens van eenzaamheid neem ik dan maar voor lief. En al mijn liefde gaat nu alleen naar Milou, zij komt niks tekort, ook al is het anders dan het "normale gezin". Voor ons is dit gezin, zo met zijn tweetjes, normaal. En ik heb er steeds meer vrede mee.