Welkom bij de club ?!

Sinds ik hier blog voel ik me ineens onderdeel van de kankerclub. De club waar niemand lid van wil zijn, maar waar je toch ineens deel van uitmaakt. Je betaalt met je eigen mentale en/of fysieke gezondheid. Of je nou wil of niet. 

Maar ik voel me ook weer geen onderdeel van die kankerclub, want ik ben niet ziek. Ik heb "alleen maar" mijn man verloren aan kanker. Mijn entreegeld is dus minder hoog, maar moet ik dat wel vergelijken? Of kan ik dan beter zeggen dat ik lid ben van de weduwenclub?

Het maakt niet uit om wat voor reden je deel uitmaakt van de club, welke dan ook. Iedereen heeft de ziekte van dichtbij meegemaakt en heeft zijn eigen verhaal te vertellen. Een verhaal van (over)leven en/of verlies. En het enige wat we kunnen doen in deze club is ons verhaal vertellen en daardoor lotgenoten vinden. Mensen die elkaar begrijpen en steunen. Het is een uniek clubje, een bijeengeraapt zooitje. Een bende van ellende met vreselijk zwarte humor. 

Maar wat ben ik trots op alle mensen in deze club. Want we vertellen ons verhaal maar toch even hier en wie weet hoeveel mensen we hiermee steunen. En dat is hetgeen wat ik het liefste zou willen bereiken met mijn ervaring: anderen het gevoel geven dat ze begrepen worden, dat ze niet alleen zijn. Want wat voelde ik me onbegrepen en alleen in die periode. Ik zou nog zoveel meer willen doen met mijn ervaring, maar ik weet nog niet hoe. Dit is in elk geval een begin. En wie weet wat de toekomst mij gaat brengen.