Voor nu leg ik de lat laag
Ik krijg therapie. Ik loop nu ongeveer twee maanden bij een psycholoog om beter in mijn vel te zitten en om te leren omgaan met mijn depressieve/angstige gedachten. Ik heb nu, inclusief vandaag, zes afspraken gehad om mijn meest pijnlijke herinneringen te herbeleven.
Ik zou vandaag mijn derde behandeling met EMDR therapie hebben. In de wachtkamer draaien ze kerstmuziek. Wie heeft dat nou weer verzonnen? Wie gaat er nou bij een mentale gezondheidscentrum, waar de meeste mensen komen omdat het niet goed gaat, kerstmuziek draaien?!
In de behandelkamer zei de praatmuts: "als ik jou zo zie, moeten we maar geen EMDR doen". En bedankt. En dan zit nu in mijn hoofd dat het wel echt heel slecht gaat, als het zo enorm van me af te lezen is. Ik was er dus te slecht aan toe voor een EMDR behandeling. Als ik er teveel over nadenk klinkt dat zo raar! Ik krijg therapie om me beter te voelen, maar vandaag niet, want ik voel me slecht.
Het kost me inderdaad de laatste tijd veel energie om de dagelijkse dingen te doen, dus ik doe zo min mogelijk. Het hele weekend ben ik amper de deur uit geweest en heb ik niks in het huishouden gedaan. Ik heb er gewoonweg de energie niet voor. Ik voel aan alles dat ik weer aan het afglijden ben en het lukt me niet om mezelf te herpakken.
Ik probeer me vast te houden aan de mooie en trotse momenten. Want die zijn er echt wel, maar de duisternis slokt ze aardig op. Ik ben wel echt trots op mezelf voor de dingen die ik voor elkaar heb gekregen, terwijl ik me zo kut voel:
- De kerstboom staat en de magische kaarsen hangen. (Buiten beschouwing latende dat ik vaak op het punt stond alle kerstspullen weer op te ruimen omdat het allemaal niet lukte)
- vandaag al twee (TWEE!!!) wasjes gedraaid. (Waarvan ik er nu nog eentje moet ophangen)
- met Milou een nieuwe traditie gestart van kerstlego. Elk jaar een nieuwe set erbij en zo ons eigen lego kerstdorpje bouwen. (We hebben nog één set te bouwen nu!)
Dus genoeg om trots op te zijn, genoeg om van te genieten. Maar het lukt me momenteel gewoonweg niet. En ik haat dat. En ik wéét '10 stappen vooruit, 1 stap terug is ook vooruitgang'. Maar ik vind het verschrikkelijk. Laat me gewoon alleen maar vooruitgaan aub. Ik wil gewoon goed in mijn vel zitten en volop genieten van deze momenten.
Voor nu doe ik wat ik kan en leg ik de lat laag. Om te beginnen hang ik nu dat ene wasje op. Dan is daarna de grens al wel weer bereikt. Morgen weer een nieuwe dag. Kleine stapjes.
7 reacties
Kleine stapjes. De lat wat lager leggen. Niks beter om met jezelf in het reine te komen.
❤️
Lieve DittaArienne,
Zelf ben ik ook depressief geweest, en al zijn onze redenen misschien verschillend, ik herken zo goed wat je beschrijft. De klap komt vaak later… en dan ineens voelt alles zwaarder dan je ooit voor mogelijk hield.
Ik heb toen altijd heel voorzichtig gedacht in kleine stapjes: drie vooruit, één terug. Tien stappen klinkt prachtig, maar eerlijk gezegd ook ontzettend veel om van jezelf te vragen als je zo diep zit. Juist in deze periode zijn die kleine stapjes het meest waardevol — omdat je ze maakt terwijl het eigenlijk bijna niet lukt. Dáár zit je kracht.
Ik vind het daarom ook zo mooi hoe je trots probeert te blijven op de dingen die je wél doet. De kerstboom die staat, de magische kaarsen, de wasjes, de traditie die je samen met Milou bent begonnen… Dat zijn geen kleine dingen. Dat zijn lichtpuntjes die je zelf hebt gemaakt terwijl alles zo donker voelt.
Je therapie, en vooral EMDR, is echt zwaar. Het is een proces dat soms voelt als een strijd, en dat mag je erkennen. Dat ze vandaag besloten het niet te doen betekent niet dat je ‘te slecht’ bent, maar dat je systeem even bescherming nodig had. Je lichaam en hoofd kunnen niet altijd tegelijk vechten, soms moet er gewoon worden gepauzeerd.
Wees mild voor jezelf. Rust vinden is moeilijk, zeker nu, maar elke keer dat je even ademt, even stopt, even iets kleins doet, is dat al winst. Yoga heeft mij destijds geholpen om heel even uit mijn hoofd te komen — misschien kan dat ook voor jou een zacht rustmoment zijn, hoe klein ook.
Dat jij je vasthoudt aan die mooie, waardevolle momenten zegt zoveel over jouw kracht. En ik hoop dat precies die momenten jou een beetje rust geven, samen met je lieve Milou. Zij ziet al die stapjes die je maakt, ook de onzichtbare.
Je doet het goed. Echt.
Kleine stapjes zijn stapjes. Morgen weer een nieuwe dag.
❤️ Frennie
Lieve Frennie,
Dit is de meest mooie reactie die je gegeven hebt. Ik heb er helemaal geen woorden voor. Dat doet me enorm goed! De dingen die je zegt weet ik allemaal ergens wel, maar het is lastig om eraan toe te geven.
Heel erg bedankt voor je prachtige reactie.
Liefs, Ditta
Lieve DittaArienne,
Ik hoop oprecht dat mijn woorden je een heel klein beetje kracht mogen geven om weer één stapje vooruit te kunnen zetten. Jouw verhaal raakte me diep, en daarom kan ik het niet laten om je af en toe iets te sturen — gewoon om je een hart onder de riem te steken.
Ik wens je dat je mijn woorden later nog eens kunt teruglezen en misschien kunt denken: die kleine stapjes zijn langzaam één vaste stap geworden. En vanuit daar bouw je weer verder, heel rustig, stapje voor stapje, totdat het weer groter mag worden.
Maar voor nu: houd het klein. Hele kleine babystapjes zijn meer dan genoeg.
Liefs, Frennie
Lieve Ditta,
Wat een goede en mooie reactie van Frennie.
Blijf focussen op wat wél lukt en daar trots op zijn. Wees heel lief voor jezelf zoals je dat ook voor je dochtertje bent. Verwacht niet van jezelf dat je fluitend door het leven kan gaan na alles wat er is gebeurd. Veroordeel jezelf niet omdat je nu voelt wat je voelt. Er komt een moment dat de goede momenten overheersen, maar nu nog even niet. Het is zwaar om deze periode door te komen, maar het komt goed.
Dikke knuffel, Monique
Lieve Ditta.
Voor mij is het pas vijf maanden geleden dat mijn man isoverleden, dus spreek niet uit ervaring hoe dit rouwproces voor mij is verlopen. Toen ik je blog las, moest ik even huilen. Dat geworstel omelke dag weer je schouders er onder te zetten om door te gaan. Ik vind dat je, dat heel goed doet, vooral voor je dochter.
Je hebt de kerstboom neergezet,om de belangrijke zo "Normaal mogelijk te laten zijn voor je dochter. Ik zelf heb volwassen kinderen, die mij steunen en vier kleinkinderen, maar als ze weg zijn komt die leegte, het verdriet weer keihard binnen.Voor mij ook heel herkenbaar, dat je denkt dingen te gaan doen en er helemaal geen zin in te hebben. Lieve Ditta je doet het heel goed samen met je dochter. Daar mag je best trots op zijn!
Liefs Pucka❤️
Lieve Ditte,
Hou je kracht vast, maar wees ook mild voor jezelf. Dat latje, dat bepaal jij, niet de wereld om je heen. En zelfs als je hem wat lager legt, dan nog is het een hele prestatie om eroverheen te komen.
EMDR is loodzwaar. En eerlijk, degene die dacht dat kerstmuziek bij de praatmuts een goed idee was, verdient eerder een fluistercursus dan een ridderorde. Maar ze had wél goed in de gaten dat je energie er niet naar was, en dat getuigt van zorg. Soms zijn dit soort momenten gewoon rot, dat is onvermijdelijk. Niet elke dag is een goede dag, maar elke dag schuift uiteindelijk op naar gisteren.
Ik ben blij dat je trots kunt zijn op wat je wél hebt bereikt. Je mag het tegelijk vreselijk vinden en toch sterk zijn. Kracht zit niet alleen in doorgaan, maar juist ook in stilstaan, ademen en opnieuw bepalen waar je naartoe wilt.
Liefs Willemijn