Toeval bestaat niet

Ik geloof in het lot. Tot een zekere hoogte geloof ik in "het heeft zo moeten zijn". En ik geloof al helemaal in seintjes van boven.

Alleen al de manier waarop ik papa heb leren kennen. Dat was op een festival. Hij viel me enorm op en ik was direct geboeid. Daar hebben we gepraat, maar geen gegevens uitgewisseld. Ik had nog een relatie tijdens dat festival, wat kort daarna stuk liep. Een collega nam me daarom mee naar de plaatselijke kroeg en raad eens wie er aan de bar zit... het heeft zo moeten zijn dat we op elkaars pad kwamen. 

Op de dag dat papa mijn familie zou leren kennen, zag tante M hem toevallig al lopen in de straat. Tante M kwam tegelijk aan met papa, maar papa ging eerst naar zijn oom die in dezelfde straat als oma J woonde. Tante M kwam oma's huis binnen en zei direct tegen mij: "ik heb hier net iemand zien lopen en dat is echt helemaal jouw type!" 

Ook na papa's overlijden zijn er opmerkelijke dingen gebeurd. Een deurbel die ineens gaat, terwijl er niemand voor de deur staat. Lampen die om de beurt even uit en dan weer aan gaan. De tv die ineens aangaat. Een ballon en speelgoed waar iemand mee lijkt te spelen. 

Afgelopen zomervakantie was er ook iets moois. Op de camping stond een grote toren met allerlei knuffels. Je mocht zelf een knuffeltje uitzoeken. Je twijfelde even maar koos uiteindelijk een blauw olifantje. Na het afrekenen haalden we de kaartjes van het olifantje. Op het kaartje stond de naam van het knuffeltje, "Trunkels", en zijn verjaardag, 5 februari. Papa's verjaardag.  

Ik beschouwde mezelf altijd als een down-to-earth persoon. Maar na het overlijden zijn er teveel "toevallige" dingen gebeurd om aan voorbij te gaan. Misschien is het niks, maar ik haal er steun en troost uit. En daar gaat het om.