Ik ben er klaar voor..

Ik schrik elke keer opnieuw van hoe ik eruit zag gedurende het ziek zijn van papa en na zijn overlijden. Het is natuurlijk verklaarbaar dat de lichtjes uit mijn ogen verdwenen zijn, dat ik een grauw en vermoeid gezicht heb. Maar dat maakt het verschil niet minder pijnlijk.

Ik deed het minimale wat ik moest doen. Ik zorgde dat je genoeg gegeten had en verzorgde jou naar mijn beste kunnen op dat moment. Dat ik dan geen energie had voor mezelf nam ik maar voor lief. Ik bestond, maar leefde niet. Het was alleen maar overleven. 

En als ik dan nu de foto zie van 3 jaar geleden op deze dag, iets meer dan 2 weken na het overlijden van papa, zie ik een vrouw vol pijn en verdriet. Ik zie vermoeide ogen, waar geen sprankeling in zit. Ik zie iemand die haar best doet om het leven voor jou zo normaal mogelijk te maken. 

En daarnaast een foto van een paar dagen geleden. Ik zie op die foto iemand met plezier in haar ogen, iemand die geniet van de kleine momenten en van het leven. Een hele andere vrouw dan op die eerste foto. 

Het heeft heel veel tijd, frustratie, verdriet en energie gekost om tot dit punt te komen. Het punt waarop ik eindelijk kan zeggen dat het goed gaat. En ik ben zo trots op mezelf wat ik de afgelopen jaren voor elkaar heb gekregen, tijdens de moeilijkste tijd van mijn leven. En als ik dàt al kan als het niet goed met me gaat, bedenk dan eens wat ik kan als het wèl goed gaat. Ik ben er klaar voor om weer gelukkig te zijn.