Hoe het had moeten zijn

Het is nu 26 september 2025, 21:13 uur als ik dit begin te schrijven.

Ik besef me dat ik niet wil gaan slapen. Want als ik ga slapen, word ik wakker als het 27 september is. Ineens ben ik bang voor morgen. Ineens voelt die dag heel groot en lijkt het als een rotsblok tussen mij en de rest van mijn leven te staan. Of maak ik het zelf nu zo groot als een rotsblok? 

Ik zal morgen vast weer berichtjes krijgen van mensen die aan me denken. Het is fijn dat mensen weten dat deze dag voor mij confronterend is. Ik koester deze mensen enorm en weet dat ze altijd voor jou en mij klaarstaan. Maar het is ook confronterend, omdat ik van sommige mensen niks hoor. Maar ik weet ook dat mensen gewoon doorgaan met hun eigen leven. Dat deze datum door anderen vergeten wordt. Terwijl die bij mij in mijn geheugen gegrift staat en mijn wereld dan weer even stilstaat.

Met morgen in het vooruitzicht word ik weer even teruggeworpen naar het verleden. Naar de zorgeloze tijd waarin 27 september gewoon een normale dag was. En dan stel ik me voor hoe het zou zijn geweest als papa nog leefde. Zou ik dan al die verloren vrienden nog zien? Had ik dan de vriendschappen opgebouwd die me nu zo waardevol zijn? Hadden we dan morgen als gezinnetje aan het voetbalveld gezeten? Misschien had je dan inmiddels een broertje of zusje gehad. En dan stond ik vast nog als juf voor een groep 3 en woonden we nog in dat klushuis. Je zou in elk geval een papa hebben gehad. 

Het maakt me verdrietig als ik bedenk hoe het had moeten zijn. En misschien maakt dat bedenken me juist zo bang om te gaan slapen. Ik wil niet dromen hoe het had moeten zijn. Dat maakt het verdriet en de eenzaamheid alleen maar groter. Ik wil gewoon mijn gedachten uitzetten en gaan slapen. Hierover bloggen helpt al deels. 

Het is nu inmiddels al 21:55 uur. Ik ga nog maar even tv kijken en haken. Misschien dat dat mijn gedachten verder uitzet en ervoor zorgt dat ik straks goed slaap. Welterusten.