Grief is just love
De laatste maanden gaat het over het algemeen goed. Maar ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik dat eigenlijk niet wil. Dat klinkt raar, dat besef ik heel goed. (Gebruik ik 'beseffen' nu goed mam?) Ik ga het eens proberen onder woorden te brengen. Ik hoop dat het een beetje te volgen is, want het is moeilijk te verwoorden.
Na het verlies van Jeffrey blijft alleen de liefde over. Normaal geef je dat aan elkaar, maar dat kan niet meer. Ik moest die liefde kwijt, maar wist niet hoe en waar. Ik heb geprobeerd die liefde aan andere mannen te geven. Maar die liefde in mij was niet voor die ander bedoelt. Niet het juiste moment en niet de juiste man.
Terugkijkend op die periode had de liefde van mij aan Jeff al een bestemming: verdriet en pijn. De huilbuien, de slapeloze nachten, het hyperventileren en de paniekaanvallen. Allemaal een uiting van liefde voor Jeff, wat nergens meer heen kan. Nu pas snap ik ook die quote op de foto. Rouwen is een vorm van liefde, wat je niet meer kan geven.
En nu gaat het de laatste maanden dus over het algemeen goed. En als ik daar teveel over nadenk vind ik dat vreselijk. Mijn tranen zijn gedroogd. Doordat ik niet meer om hem huil, voelt het alsof ik daardoor een stukje liefde voor hem kwijtraak. En dat is dus meteen de reden waarom ik eigenlijk niet wil dat het goed gaat.
Het verdriet zit zeker nog in mij, elke dag is het aanwezig. Dat voelt veilig en vertrouwd, aangezien ik dat al jaren voel. Maar de uiting van het verdriet neemt af en daardoor voelt het, in eerste instantie, alsof ook mijn liefde voor hem afneemt. Alsof ik een stukje liefde voor Jeffrey kwijt raak. Maar nu ik dit zo schrijf denk ik eigenlijk dat die liefde zich verplaatst en aanpast.
Die liefde verplaatst zich nu van verdriet naar mijn hart. Om preciss te zijn: naar het stuk van mijn hart dat mist, dat grote gapende gat. Wat alleen maar gevuld kan worden met de liefde tussen Jeff en mij. Want ik kan mijn liefde voor hem niet kwijt, maar ik ontvang ook zijn liefde niet meer. En nu verandert dat stukje liefde van mij voor hem, wat zich eerste uitte in verdriet, in liefde van hem voor mij.
Want ik begin weer te houden van het leven. Ik begin te houden van de vrouw die ik nu ben en nog word. En daar zorgt die liefde die nu weer in mijn hart zit voor. En af en toe zal die liefde zich weer uiten in verdriet. Maar ik merk dat die zich steeds vaker in mijn hart nestelt en dat er daardoor steeds meer ruimte komt om te genieten van het leven. Het leven wat zich weer opbouwt en vormt om het rouwen heen. Met uiteindelijk, hoop ik, de ruimte om gelukkig te zijn en me ontspannen te voelen.
En dat is nu de kracht van hier schrijven. Je blog (3 uur geleden...) beginnen met het gevoel de liefde voor je overleden partner kwijt te raken, maar te eindigen met dat die liefde alleen maar een andere plek krijgt. Gelukkig en ontspannen ben ik nog niet (ik zou geeneens meer weten hoe dat voelt eigenlijk), maar ik ben inmiddels wel tevreden. En dat is een mooi begin denk ik zo.
11 reacties
Je verhaal doet me denken aan dit plaatje. ♥️
Ja die ken ik! Alleen dan een net andere versie met een bal in een glazen pot. Je leven groeit er omheen.
Das zeker een mooi begin. 🍀❤️
Lieve Ditta,
Wat een mooi blog heb je geschreven. Zo goed verwoord heb je al die complexe emoties. Ik herkende zoveel. In 2007 is mijn eerste man overleden, ik bleef achter met 3 jonge dochters. En dat proces wat jij beschrijft is precies wat ik ook voelde. Het eigenlijk niet willen dat je je weer wat beter voelt en zin hebt in het leven. Het voelde alsof ik hem opnieuw verloor en hem kwijtraakte. Maar nu zoveel later weet ik dat dat nooit gebeurt . Ondanks dat ik een hele fijne nieuwe relatie heb sinds 2012 kan ik nog steeds heimwee hebben en verdriet voelen over wat is geweest. Maar het is zacht verdriet geworden. Door nog steeds regelmatig het over hem te hebben met de kinderen, of met anderen die hem gekend hebben blijft hij z’n plekje behouden bij ons. En dat kan prima bestaan naast een nieuwe relatie ben ik achter gekomen. Iemand van wie je zoveel hebt gehouden blijft altijd z’n eigen plekje behouden, dat kan niet anders.
Veel liefs, Ingrid
Dank je wel voor het delen. Fijn om te lezen dat ik in die gevoelens niet alleen ben.
Wauw, lieve Ditta. Prachtig hoe je de blogpost eindigt❤️. Mooi hoe die liefde een andere plek krijgt.
Ik moest wel stiekem grinniken over 'beseffen' en de opmerking richting je moeder.
Ik had dat al een paar keer gehoord van mijn moeder. "Ik wil niet vervelend doen, maar het is 'ik realiseer me' of 'ik besef'" ok. Thanks ma. Ik neem het mee 😉
Lieve Ditta,
Dat gevoel herken ik zo goed. En het gaat niet alleen over een verloren liefde, maar in mijn geval over mijn verloren borst. Wat ik ingewikkeld vind, is dat ik het niet meer zo ingewikkeld vind. Het is niet dat alles ineens makkelijk is, maar er komt weer wat lucht, wat ruimte in mezelf.
Ik vond je blog prachtig. Zo troostend om te lezen dat ik niet de enige ben met dit soort gevoelens. Ik ben geen man verloren, maar wel een deel van mezelf. En om daarmee om te leren gaan, moest ik van de psycholoog mijn borst behandelen als een persoon.
x Willemijn
Hee lieve Willemijn,
Wat fijn dat je dit met me deelt. Het doet me goed om te horen dat mijn woorden troostend voor je zijn geweest.
Elk verlies is eentje. Maakt niet uit wat het dan is, je man, je borst, je werk, je kind, je vrienden, wat dan ook. Na elk groot verlies start er gewoon een rouwproces. Hele wijze woorden van je psycholoog. En ook van jou trouwens!
"Ik vind het ingewikkeld dat ik het niet meer ingewikkeld vind."
Dat kan zo op een tegeltje! 😉
Hoi Ditta.
Zelf ben ik in juli dit jaar weduwe geworden. Het verdriet en gemis is zo ontzettend groot, dat ik er bijna niet mee weet om te gaan. Wat heb jij je verlies mooi beschreven. Rouwen is liefde die je niet meer kan geven. Dat voelt ook zo. Fijn om te weten dat het toch weer wat beter met je gaat.
Hee! Ik zie dat je nog maar net hier lid bent ook, welkom. Al had ik voor je gehoopt dat het niet nodig zou zijn hier lid te worden.
Ik wens je heel veel sterkte nog met je grote verlies. Neem je tijd, geef je grenzen aan en vraag hulp waar nodig. Voel je ook vrij om een berichtje ge sturen als je het fijn vindt.