Een eenzame pakjesavond

Het is vandaag 5 december, pakjesavond. De eerste magische feestdag in december. Hier was het meer een pakjesmiddag, maar dat mag de pret niet drukken. Milou heeft genoten en ik ook. Ik kan niet anders als ik dat blije snoetje met rode wangetjes zie.

Het was wel een dag met een emotioneel randje. Je mist toch iemand. We hebben nooit Sinterklaas gevierd als gezin. We waren maar één Sinterklaas met zijn drieën en Milou was toen nog net geen maand oud, dus dat hebben we toen niet gevierd. Ik denk dat er zelfs nog hoop was dat we vaker een Sinterklaas zouden kunnen vieren als gezin. Maar helaas is dat ons niet gegund.

Aangezien we maar met zijn tweetjes waren, is er niemand die even een paar leuke, spontane foto's kan maken. Dus heb ik onszelf gefilmd. Daar zoek ik dan wat mooie beelden uit en maak daar een screenshot van. Dan heb ik alsnog de leuke, spontane momenten. Maar ik kan op dat filmpje precies het moment aanwijzen dat de droevigheid naar boven kwam. Ik zou niet kunnen vertellen waaraan ik dat zie, maar iets in mijn houding of gezichtsuitdrukking verandert heel licht.

En nu voel ik me de rest van de avond al verdoofd en eenzaam. Het liefst voel ik me verdrietig, daar kan ik tenminste wat mee. Even janken en het is eruit. Dan ben ik meteen moe genoeg om direct in slaap te vallen. Dat is wel iets wat ik graag doe als ik me verdoofd en eenzaam voel: slapen. Maar als ik om half 8 al meteen op bed was gaan liggen, had ik de rest van de nacht wakker gelegen. Afgelopen nacht werkte vroeg slapen al niet (ik ben al sinds 3.30 uur wakker), dus het zou vanavond ook niet geholpen hebben.  

Dus om mezelf bezig te houden, heb ik vast de kunstkerstboom in de hoek gezet. Om half 10 stond die boom, weliswaar scheef, en ik zit nu al ruim twee uur op de bank me af te vragen wat ik nou precies voel en waarom ik me nou gewoon niet eens langdurig gelukkig kan voelen. Waarom voel ik me zo eenzaam en niet geliefd? Waarom reageert diegene nou niet op mijn appjes? Waarom is deze nare rotziekte in ons gezin gekomen? Wat heb ik gedaan om zit te verdienen? En waarom staat die ******* boom nou zo scheef?!?!

In die twee uur gaan mijn gedachten dus alle kanten op en voel ik dat ik de grip kwijtraak. Ik kom in een spiraal van negatieve gedachten en praat mezelf verder de put in.  Dus ik ga maar weer schrijven, om die grip terug te krijgen en te relativeren. Voor mijn gedachten helpt het, voor mijn bedtijd wat minder. 

Inmiddels is het namelijk al 6 december. De negatieve gedachten zijn stil. Ik voel me nog wel verdoofd, maar hopelijk is dat minder na een nachtje slapen. En ik hoop dat, als ik wakker word, de geluksmomentjes eerder in mijn hoofd zitten dan de negatieve gedachten.