De laatste mooie foto

Het is vandaag 3 september 2025. Precies drie jaar geleden was de laatste voetbalwedstrijd van papa. Het ging alweer een tijdje niet zo goed, papa's eten bleef weer hangen. Uit de scan eind augustus 2022 blijkt dat de tumor flink doorgegroeid is. In zijn longen, botten en maag is het allemaal groter geworden. Er zijn ook nog eens nieuwe plekken gevonden op zijn alvleesklier. Dat verklaart meteen waarom papa de laatste tijd zoveel pijn had. 

Maar papa heeft het de hele zomervakantie gehad over voetbal. Hij mist het enorm om met onze vrienden te voetballen. Omdat begin september zijn nieuwe chemokuur zal starten, is 3 september 2022 de enige wedstrijd die papa nog zal kunnen meedoen. De geplande chemokuur zal namelijk heel zwaar zijn, met veel bijwerkingen. 

Helaas is die dag een uitwedstrijd. Het was zo fijn geweest als we de voetbalperiode op eigen club hadden kunnen afronden. Maar goed, het zij zo. Een teamgenoot heeft die dag een fotograaf geregeld, waar ik nog steeds enorm dankbaar voor ben. Deze fotograaf heeft prachtige foto's gemaakt. Foto's waarop geen vuiltje aan de lucht lijkt. Foto's waarop papa vol energie en strijdlust is. Het zijn de laatste foto's waar papa er nog redelijk goed op uitziet. Zijn pretoogjes waren al wel gedoofd, goed te zien op een foto een paar dagen eerder. Maar toch.. die voetbalfoto laat nog zien wie papa is. Een echte voetballiefhebber, een sportieveling, die alles op alles zet om nog een laatste keer te kunnen voetballen. En dat heeft hij gedaan. Hij heeft het langer dan verwacht volgehouden, zo'n 20 minuten. Met zijn wissel werd er een erehaag gemaakt, ik word nog steeds emotioneel als ik daaraan denk. Ik kan nog precies dat gevoel van tijdens de wedstrijd oproepen, maar ik zou niet weten wat de stand is geworden. 

Die voetbalfoto is trouwens dé foto geworden op de rouwkaart en op zijn graf. De foto de naast het maanlampje staat. De foto zoals we papa herinneren: sportief en vol leven.