Zoek de verschillen
Het is nu veel te vroeg op de maandagochtend, 8 september 2025. Ik werd al vroeg wakker. Verdrietig en eenzaam. In eerste instantie had ik geen idee waarom, maar na het bekijken van mijn Timehop (app die foto's laat zien van dezelfde dag uit andere jaren) was het direct duidelijk. Ik blijf het zo raar vinden dat je lijf en emoties soms eerder weten wat er aan de hand is dan je hoofd.
Op 8 september 2021 krijgt papa zijn punctie, om te kijken of de ziekte ook al in zijn lymfeklieren zit. Op 3 september 2022 is de laatste voetbalwedstrijd. Over beide gebeurtenissen heb ik eerder al geschreven.
Op 8 september 2022 krijgen we te horen dat er geen verdere behandeling meer gedaan zal worden. Papa eet en drinkt al anderhalve week amper, alles komt er weer uit. Hij heeft continue pijn en slaapt daardoor slecht.
Hij is te zwak voor verdere behandelingen. Wel wil de oncoloog nog zoveel mogelijk doen om het draaglijk te maken. Papa krijgt een morfinekastje om de pijn te onderdrukken. Er wordt een bed voor in de woonkamer geregeld en thuiszorg zal elke dag langskomen.
Op 13 september 2022 is papa al een paar dagen thuis. Hij is futloos en slaapt veel. Op momenten dat hij wat energie heeft bouwt hij aan zijn lego-auto. Papa heeft die auto gelukkig af kunnen bouwen en die auto staat nog steeds in de kast.
Als je iemand elke dag ziet, zie je de verschillen niet. Dan zie je niet dat iemand in korte tijd 16 kg afvalt, dan zie je niet dat iemand er steeds slechter uit gaat zien. Je ziet echt wel dat iemand er slecht uitziet, maar omdat het je dagelijkse realiteit is weet je niet beter. Je beseft dan niet hóé slecht diegene er uitziet. Ik heb mezelf dat best lang kwalijk genomen. Maar ik weet inmiddels ook wel dat het niks had uitgemaakt. Deze ziekte sloopt je van binnen en maakt je helemaal kapot. En dat laten deze vier foto's heel duidelijk zien.
En nu dit jaar? Op 8 september 2025? Dit jaar ben ik oké. Het gaat goed. Het heeft veel tijd gekost, maar ik ben waar ik wil zijn. Met papa voor altijd in mijn hart.
3 reacties
Tjonge.... wat moet een mens ooit meemaken....stil van..
❤️🍀 fijn om lezen dat het goed met je gaat.
Ik herken echt zoveel van jou gevoelens... Je ziet zelf niet dat iemand er ziek uit ziet, omdat je hem elke dag ziet. Maar als je later terugkijkt, dan denk je echt: Hoezo heb ik dat niet gezien!? Mijn man was op het laatst helemaal geel, maar dat viel me pas op toen ik echt foto's naast elkaar zag. Ik zag het natuurlijk wel aan zijn gele ogen, want die gaven zowat licht in het donker, maar qua huidskleur viel het me niet eens op. Maar iedereen om ons heen zag het wel, zij zagen hem niet elke dag. En dan op het laatst die hele smalle schouders... de rest was niet smal, want zijn buik zat vol met tumoren/uitzaaiingen en zijn benen vol met vocht... Maar zijn koppie en schouders was zo smal... Word er nog verdrietig van als ik er naar kijk...
En de mensen om je heen durven er natuurlijk (snap ik ook) niks over te zeggen. Het is gewoon intens en de realiteit waar je mee te dealen hebt.
Ik weet nog wel dat ik die foto waarbij hij lego aan het bouwen is aan hem zelf liet zien. Hij zei toen: "wat zie ik er slecht uit. Had je geen betere foto kunnen maken?"