Daten...

"Je bent nog zo jong. Je vindt wel weer iemand!" 

Ik krijg de kriebels van die opmerking, maar heb het zo vaak gehoord. Nu hoor ik die opmerking gelukkig niet veel meer. Maar bizar dat mensen denken me daarmee gerust te stellen in de eerste maanden na het overlijden. 

Ik ben inderdaad nog jong, 34 jaar om precies te zijn. Ik zit er ook echt niet op te wachten de rest van mijn leven alleen te blijven. Als tiener kon ik al moeilijk alleen zijn. Ik heb dus na het overlijden al wat gedate. Ik heb al korte relaties gehad, waar ik me halsoverkop in gooide. Achteraf gezien ging het veel en veel te snel. Voor ik het wist waren we continu samen, terwijl ik nog moest leren omgaan met mijn verlies. Er was eigenlijk  nog helemaal geen ruimte voor een ander.

Inmiddels vind ik het prima om alleen te zijn. Ik zie mezelf momenteel niet samenwonen met een ander en vind het heerlijk om mijn eigen plan te trekken. Er gaat nu ook gewoonweg nog veel tijd en energie naar mijn dochter. 

Maar ik mis wel een maatje. Iemand die mij door en door kent, aan een blik of opmerking al genoeg heeft om te weten hoe ik me voel. Iemand met wie je leuke dates hebt of soms samen een nachtje weggaat. Iemand bij wie ik altijd terechtkan en met wie je langzaamaan samen iets opbouwt.

En natuurlijk kan ik bij familie en vrienden terecht en daar ook mee op pad. Maar dat is anders. Iedereen heeft een partner, waardoor ik al snel het vijfde wiel aan de wagen ben. Daar zit ik niet zo op te wachten. 

Maar waar tref je nou zo'n maatje? De tijd van elk weekend uitgaan ligt ver achter me, ik heb nu 24/7 een kind om me heen. Op een feestje iemand leren kennen zit er niet gauw in. Dus zit ik maar op datingapps. Of je daar nou echt een levenspartner zal vinden betwijfel ik, maar wie weet wat het me brengt. Ik heb er in elk geval geen haast meer mee.