Een nieuw hoofdstuk

Terwijl ik dit schrijf zit ik te lunchen in het restaurant van het LUMC. Na al die jaren ben ik weer in het ziekenhuis waar papa behandeld is. We zijn hier veel geweest, hebben hier slecht nieuws gehoord, gepraat, gehuild en vast ook wel gelachen. Jij hebt hier gespeeld, geslapen, gekletst en geknuffeld. Papa heeft hier chemobehandelingen en bestralingen gehad. Mama heeft hier veel gewacht en rondgedwaald. Ik voelde me hier altijd machteloos, verloren en heel klein.

Nu ben ik hier weer. Na iets meer dan drie jaar. Voor een nagesprek met de oncoloog die papa behandeld heeft. Het liefst had ik zijn medisch dossier ontvangen, zodat ik alles zelf na kon lezen. Helaas is rouwverwerking geen geldige reden om dat dossier te ontvangen. Dan maar een nagesprek. 

Op de heenweg voelde het alsof ik iets af ga sluiten en dat voelt fijn. Ik heb precies dezelfde route gereden als ik met papa altijd reed. Ook al was er een kortere route nu beschikbaar. Ik heb de auto op hetzelfde parkeerterrein gezet en heb de omgeving eens goed in me opgenomen. Precies hetzelfde nog. 

Het blijft ergens een mooi en indrukwekkend gebouw. Een gebouw die al getuige is geweest van heel veel verhalen. Het voelt ergens als thuiskomen. Ik weet nog steeds de weg naar de polikliniek, herken de vrouw achter de balie en sta er nu met een heel ander gevoel. Geen zorgen, stress en zenuwen dit keer. Niet machteloos, verloren en klein. Ik voel me juist sterk, krachtig en rustig.

Bij de oncoloog komen er toch even wat emoties los. Het is juist zo fijn om er nu met een ander gevoel te zitten. Fijn om er nog eens over te praten met iemand die verstand van zaken heeft. Ik heb geen vragen, maar wilde gewoon in gesprek. Alles even rustig nalopen. De oncoloog vindt het indrukwekkend dat alle data nog zo goed in mijn geheugen zit en complimenteert me hoe ik er met jou mee omga. Dat doet me goed, vooral om dat eerste te horen. Ik heb nu eindelijk het gevoel dat mijn geheugen me minder in de steek laat. 

Na het gesprek duik ik nog even de boekwinkel in het LUMC in. En alsof het zo heeft moeten zijn vind ik daar twee prachtige notitieboekjes. Omdat ik niet kan kiezen neem ik ze allebei mee. Nu kan ik deze verhalen hierin opschrijven. Voor jou. Zodat je het in mijn eigen handschrift na kan lezen. 

Het voelt alsof ik een hoofdstuk heb afgesloten vandaag. Een hoofdstuk wat altijd een onderdeel van ons verhaal zal zijn. We staan aan de start van een nieuw hoofdstuk. en vanaf hier wordt het leven alleen maar mooier.