Stap 4: MOC

Opnieuw zit ik daar dan weer, alleen in de wachtzaal. Eigenlijk niet alleen: er zitten nog verschillende andere dames en al onze partners zijn ergens buiten aan het wachten. Er is enige vertraging, ik ben zenuwachtig, maar me zorgen en dan is dat lange wachten, zonder partner, niet evident. Uiteindelijk mogen we dan toch naar binnen.

De voorbije dagen hadden we al bedacht dat, gezien de uitgebreidheid van het letsel op de mammografie en er minstens een halve borst zou geamputeerd moeten, we misschien liever een volledige amputatie zouden laten doen. Maar zou men daarop willen ingaan? 

Die vraag hoefden we niet te stellen. De arts steekt van wal en zegt onmiddellijk dat de borst helemaal blauw kleurde op de NMR. Enkel links, rechts is niks te zien. De tumor zit echt overal verspreid in die linker borst. Ik snap het niet: het is DCIS, het zit nog in de kanaaltjes, die kanaaltjes vormen geen netwerk in de borst, hoe kan dan die hele borst opeens 'zot' worden en overal kankercellen geven? We gaan het nooit weten. 

Het verdict is dus sowieso amputatie met sentinelprocedure. Er komen nog tal van afspraken bij:  covidtest, plastische chirurg, sentinelinspuiting, genetica,...en uiteindelijk de operatie die wordt ingepland op 2 juli 2021. Het wordt mijn eerste operatie met volledige narcose. Heel even maakt me dat bang, maar al snel zet ik me erover: ik moet er gewoon door, die borst moet eraf en de borstchirurg zegt vol overtuiging: 'Christine, we gaan écht goed voor je zorgen'. Ondertussen weet ik dat ze dat wel tegen iedereen zeggen, maar de oprechtheid waarop ze het zei, deed deugd. 

Nu de borstchirurg weet dat de kanker overal in die borst zit, vraagt ze of ze toch niet nog eens mag voelen. Ja, tuurlijk, geen probleem. Heel bedachtzaam gaat ze te werk, ze voelt en voelt en zegt, precies ietwat ontgoocheld: 'ik voel niéts'...  

Ik krijg een pak uitleg. Goed dat Tom mee is, want een deel van de info gaat verloren, of hoor ik niet eens. Het duizelt me om de oren: bestraling, chemo, sentinel,... allemaal termen die ik niet tot mij in relatie bracht en die nu plots wél over mij gaan. Het voelt onwerkelijk. Maar niks is zeker, alles hangt af van het resultaat van de operatie. We weten dus nog steeds niét wat er op ons zal afkomen.
Ik zal vrijdag 2 juli binnen gaan, rond de middag ben ik aan de beurt, op maandag mag ik naar huis. Directe reconstructie met eigen weefsel is in theorie mogelijk. Tuurlijk wil ik dat! Geen confrontatie met een éénzijdige platte  borst! Maar we kunnen niet wachten op een gaatje in de agenda van de plastisch chirurg, de operatie mag niet uitgesteld worden. Hoe sneller, hoe beter. En: 'het resultaat van de operatie is niet mooi...'. De dokter doet haar best om zoveel mogelijk huid te laten voor de reconstructie, maar ze benadrukt: het zal niet mooi zijn. 

Wanneer ik het nieuws rondvertel aan vrienden, krijg ik veelal de reactie: kom op, die borst eraf zodat die kanker weg is! Maar het voelt voor mij zo niet aan: ik voel niet dat er kanker zit, ik zie niet dat er kanker zit, ik merk niet dat die kanker er zit. Ik zie gewoon een (best wel mooie) borst die vanbinnen blijkbaar volledig zot draait. Ik kan moeilijk geloven dat het daar zo'n foute boel is. 

De komende dagen kan ik berusten in het feit dat ik zal geopereerd worden, dat die borst eraf gaat en dat ik een bepaalde tijd met maar 1 borst zal rondlopen. Het is wat het is; wat moet, dat moet.