en alweer een stap... stap 5: de dag voor de ingreep

1 juni 2021

Een échte 'ziekenhuisdag', want morgen is het de grote dag: de amputatie.

Het begon met een covidtest. Het is mijn eerste, dus toch ietwat spannend (ondertussen ben ik een professioneel neuzenkoteraar), maar het gaat vlot en ik blijf met tranen in de ogen achter. Het prikkelt dus wel wat. 

Dan is er wat tijd voor de volgende afspraak: de plastisch chirurg. Deze is in de privé praktijk in het centrum van de stad. We hebben dus voldoende tijd om er op ons gemakje naartoe te gaan. We komen er eens luisteren naar de opties voor de reconstructie. Toekomstmuziek, dus. We maken kennis met een ietwat teruggetrokken persoon. Zo komt hij toch over. Die eerste indruk vergeet je niet en kan zo verkeerd zijn, want hij blijkt, zoals we 9 maanden later merken, toch open te bloeien naar een grappig iemand.  

Maar die eerste kennismaking loopt dus stroef. Hij vraagt mij te mogen bekijken, vindt dat ik mooie borsten heb (wat ben ik ermee? Ze wordt eraf gehaald!), zegt dat ik net voldoende buikje heb voor de reconstructie (een langetermijn effect van zwangerschappen :-) ), maar begint te argumenteren dat het zoveel beter is om amputatie met reconstructie te combineren. Een héél lange operatie dus, mét misschien wel extra goed resultaat (en ik moet niet verder zonder borst en met protheses), maar we moeten daarvoor de amputatie van de volgende dag afzeggen. En we moeten wachten. Nog méér wachten. 

Bovendien begint hij over het DCIS, dat het nog geen kanker is, dat ik dus geluk heb. Allemaal 'zever'. Wel, als mijn man me dan niet had tegengehouden, ik had die dokter door 't sleutelgat getrokken! Ik was razend, wou er direct weg. Dit was nu eens echt niét wat ik horen moest! 

We komen dus met een heel slecht gevoel buiten en gaan een koffie drinken. Beduusd kijken we naar elkaar, we zijn helemaal overdonderd. Je stelt je origineel in op een amputatie met directe reconstructie, waarna snel duidelijk bleek dat dit niet kon wegens de hoogdringendheid van de operatie en dan nu duwt die chirurg ons toch in dat straatje terwijl we er nu zo op ingesteld zijn dat ik morgen binnen ga en mijn borst geamputeerd wordt.

We bellen onthutst naar de borstchirurg. Zij zal ons wel geruststellen en ons beter doen voelen... Ze had deze reactie van de plastisch chirurg niet verwacht en zegt nogmaals dat we niet kunnen wachten met de operatie. We volgen ons, en haar, gevoel. We gaan ervoor, we blijven bij ons plan. Morgen binnen, morgen amputatie en voor de rest zien we wel.

En zo keren we terug naar het ziekenhuis voor de volgende afspraak: nucleaire geneeskunde. Ik word er klaargemaakt voor een snelle scan waarna ik een spuit met radioactieve bolletjes in de borst krijg. Ondanks de radioactiviteit in mijn lijf, voel ik me niet 'stralend', en zie ik er ook zo niet uit. 

We gaan naar huis, het valiesje maken, enkele foto's maken van hoe ik er nu uitzie, me proberen inprenten hoe ik op mijn boezempje kijk en hoe die voelt. Het zal nooit meer hetzelfde zijn...